Zijn werk als dovenpredikant –zelf noemt hij zich liever gebarendominee– leerde hem anders naar de Bijbel te kijken. Ds. M. Visser hoopt dat doven meer en meer een volwaardige plaats in de kerk krijgen. “Dove mensen kunnen ons een ander perspectief bieden.”
Tot tranen toe geroerd was de dove man, toen ds. Visser Markus 7 behandelde voor een groep dove 50-plussers in Groningen. „Dit hoofdstuk is de enige plaats in het evangelie waar een dove door de Heere Jezus genezen wordt. Als ik daarover spreek voor doven, leg ik de nadruk niet op de genezing zelf. Het mooie in deze geschiedenis is vooral hóé Jezus geneest: Hij doet dat op een hele visuele manier. Zeker zes handelingen in deze genezing zijn zíchtbaar; Jezus laat merken dat Hij precies weet wat deze man nodig heeft om te communiceren. Er werd ademloos gekeken door de groep toen ik dit vertelde.”
Die ontdekking, dat Jezus aanvoelt wat het betekent om doof te zijn, ontroerde een van de luisteraars zichtbaar. Er school een wereld achter deze emotie, denkt de Nunspeetse predikant. „Die heeft er ook mee te maken dat doven vaak zijn genegeerd en achtergesteld, ook in de kerk. Onder oudere doven kom ik nog regelmatig een gevoel van minderwaardigheid tegen. Hun problemen werden vroeger vaak onder tafel geschoven.”
