Wanhoop. Onmacht. Verdriet. Angst. Paniek. Deze vijf gevoelens strijden om voorrang in mijn hoofd. Ik ben moe, ontzettend moe van de jarenlange strijd en de opeenstapeling van zorgen om het eetprobleem van Daniël. Vandaag heb ik wat dit betreft een dieptepunt bereikt.
Ik merk dat ik het even niet meer weet. Dat ik overmand word door deze zorgen en somber word als ik aan de toekomst denk. Zal het altijd zo gaan? Zullen we altijd zo bang moeten zijn als Daniël ziek wordt? Ik probeer mezelf te vermannen, maar het gevoel wil niet weggaan. Ik kijk moedeloos naar Daniël.
Het is 14.00 uur. Over een uur zal de kinderarts bellen. Nog een uur om te proberen of Daniël iets wil drinken. Nog een uur om te hopen op een wonder! Ik geloof vast dat God gebeden verhoort, maar ik besef dat het erg naïef is om te denken dat er nog iets zal veranderen het komende uur.
Ik denk aan wat komen gaat: narcose, infuus, bloedafname, misschien zelfs een sonde. En waarom? Enkel en alleen omdat hij griep heeft gehad. Elke keer opnieuw als hij ziek wordt, stopt hij met eten en gaat hij minimaal drinken. Ik schreef hier iets over in mijn vorige blog.
Hij heeft helaas nauwelijks weerstand, dus na een paar dagen ‘beter’ te zijn geweest, is hij opnieuw ziek geworden. Deze keer lijkt een ziekenhuisopname onafwendbaar. Gisteren hebben wij de hele dag doorgebracht op de spoedeisende hulp en vanmiddag zal hij opgenomen moeten worden. Na zeven dagen zonder eten en nauwelijks te hebben gedronken dreigt hij uit te drogen. De eerste symptomen zijn al aanwezig.
Terwijl ik mij zorgen maak over wat komen gaat, gebeurt er iets heel wonderlijks. Van het één op het andere moment begint Daniël hard te huilen en te roepen: ” “Mama, eten! Mama, eten! Pap eten!”
Ik kijk hem verbijsterd aan. Hier, voor mijn ogen, vindt een wonder plaats! Zonder enige aanleiding of zichtbare verandering begint hij opeens om eten te roepen. De knop is totaal onverwachts omgezet. Ik kan er werkelijk niet bij.
Snel maak ik zijn pap klaar en met een bonzend hart breng ik de lepel naar zijn mond. Angstig omdat ik bang ben dat hij zich weer bedenkt en opnieuw weigert te eten. Maar zonder aarzeling opent hij zijn mond en begint hij te eten. Hij buigt zich dichter naar mij toe en ik merk dat ik het tempo moet opvoeren. De ene hap na de andere verdwijnt in zijn mond.
Tranen van blijdschap en dankbaarheid rollen over mijn wangen. Ik heb het gevoel dat ik kilo’s lichter ben. Wat een wonder! Wat een gebedsverhoring!
God heeft ervoor gezorgd dat het knopje weer ‘omging’ in Daniëls hoofd, zodat eten weer ‘veilig’ voor hem werd. Wat een troost! En wat een wijze les. We hoeven de zorgen niet alleen te dragen. Het hangt niet van ons af. God liet duidelijk zien dat Hij Daniël kent en hem wil helpen.
Rita
(Neem gerust een kijkje op de Facebookpagina van Rupsje Daan)
