In een schuur vol drachtige ooien is een schapengeboorte haast lopendebandwerk. Geen toeters, geen bellen, geen team van dokters of verloskundigen. Slechts een koor van blatende schapen begeleidt de bevalling. Al blijft een goed verlopen geboorte bijzonder, zelfs bij het 283e lammetje.
Het schouwspel speelt zich pontificaal voor mijn ogen af. Een zwarte ooi ligt kreunend in het stro van de schaapskooi in Ottoland. Haar hoofd heft ze omhoog, haar ogen rollen een beetje naar achteren. Vlug ademt ze door haar neusvleugels. Ze is overduidelijk in barensnood. Even blijft ze liggen, dan staat ze onrustig op, loopt een rondje, gaat weer liggen.
De andere schapen trekken zich er niets van aan. Ze banjeren om haar heen of kauwen onverstoorbaar verder op hun stromaaltje. Leuk hoor, een lammetje,maar vooral voor de moeder. Kameraadschap gaat niet zover onder schapen.
Een pootje van het lam is al zichtbaar, het andere zit nog verborgen in het geboortekanaal. Schaapherder Huug Hagoort loopt er alert omheen. Niet ingrijpen of wel ingrijpen, dat is de vraag.
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=3b6573414938e90636faaf22d66e4132118e246b)
