Een afgeleide van de Bijbeltekst Mattheus 6:34. Een tekst die ik wat vaker ter harte zou moeten nemen. Wat heb ik mij de afgelopen tijd toch druk gemaakt over het verloop van de verhuizing. Maandenlang beheerste alles rondom de verhuizing mijn gedachten. Wat maakte ik me zorgen over de reactie van Daniël op deze grote verandering in zijn leven.
Tot in de kleinste details had ik alles op papier uitgewerkt. Zes dagen, vanaf het moment dat wij de sleutel van ons nieuwe huis kregen, totdat wij over zouden gaan. Maar zes dagen.
Maar wat is alles toch ontzettend meegevallen. Wat stonden er veel mensen voor ons klaar. Het waarheid van het spreekwoord “vele handen maken licht werk” hebben wij echt mogen ervaren. Samen met familie, vrienden, collega’s en kennissen hebben wij bergen werk verzet.
En Daniël? Wat deed hij het tijdens deze hectische dagen toch goed! Vier van de zes dagen ging hij gelukkig gewoon naar school. Normaal heb ik er moeite mee dat hij zulke lange dagen van huis is, maar in de verhuisweek kwam het goed uit. Tegen de tijd dat hij thuiskwam, waren zijn zussen er om hem op te vangen. En de uurtjes dat ik niet thuis was en hij me miste, haalde hij ’s nachts weer in.
Langskomen in het nieuwe huis was geen optie voor Daniël, want het huis zou niet herkenbaar zijn voor hem. Er werd immers hard gewerkt, alle muren waren nat, er lagen gevaarlijke materialen en de tuin lag onder de sneeuw. De mooie dierenkamer die hem was beloofd en de tuin met een trampoline waren nog niet klaar, dus de teleurstelling en het onbegrip zouden hem alleen maar onrust geven. Het is erg belangrijk dat je je woord nakomt, daar houdt hij zich aan vast.
Ik heb wat lopen piekeren over hoe ik deze dagen zo normaal mogelijk zou kunnen laten verlopen voor Daniël. Hoe hij zo min mogelijk mee zou krijgen van de onrust van een verhuizing. Want één ding dacht ik van te voren zeker te weten: voor een kind met autisme heeft een verhuizing een enorme impact. Ik was bang voor een terugval in zijn ontwikkeling, bang dat hij met eten meteen weer een paar stappen terug zou doen.
Wat kan een mens zich toch een zorgen maken over dingen die niet gebeuren.
We zijn inmiddels twee weken geleden verhuisd en het gaat ontzettend goed met Daniël. Geen terugslag, geen gedragsverandering, niks van dat alles.
Of hij helemaal begrijpt dat dit ons nieuwe huis is en dat wij hier nu blijven wonen, weet ik eerlijk gezegd niet. Geen idee of hij denkt dat we hier op vakantie zijn. Wat hij wél elke keer zegt als we ergens met de auto naartoe gaan, is: “Ik wil niet naar het oude huis!”
Uit deze zin en uit zijn vrolijke geneurie als hij thuis is, leid ik af dat hij het in dit huis toch wel erg leuk vindt.
