“Wat zit die dikke mevrouw gekke Engelse liedjes, te zingen”, klinkt de harde, heldere stem van Daniël terwijl hij vlak voor een wat gezette, fleurig geklede, buitenlandse vrouw stil blijft staan. Ik loop snel door met hem, voordat hij nog meer gênante dingen zegt.
“Wat zijn dat voor gekke mensen?” Hij staat stil bij een tafel waaraan vijf allochtonen jongeren, met veel gebaren, een verhitte discussie voeren. Blij dat de jongens te druk zijn met hun gesprek om de stem van Daniël erbovenuit te horen, trek ik hem snel mee.
“Hoi, wie heet jouw naam?” zegt Daniël een paar meter verderop tegen een oude mevrouw die uit zit te rusten op haar rollator.
“Hoi, ik heb een cadeautje gekregen, heb jij ook een cadeautje voor mij in je tas?” Daniël is naast een meneer op een bankje gaan zitten. Ik neem hem gauw mee, voordat hij de tas uit de armen van de bejaarde man trekt.
“Wat heb jij gekke kleren aan!” Zegt hij tegen een vrouw met een wat afwijkende kledingstijl.
Met een knalrood hoofd ren ik, Daniël half met mij meesleurend, door de stad. Bang voor een volgende gênante situatie. Zo snel mogelijk werk ik mijn lijstje af. Vurig hopend dat hij even zijn mond houdt, voordat ik met iemand slaande ruzie krijg door een van zijn ongenuanceerde opmerkingen.
Het heeft lang geduurd voordat Daniël begon te praten, maar de schade is inmiddels ruimschoots ingehaald. Met terugwerkende kracht maakt Daniël zich de kunst van het spreken, meester. Helaas heeft hij ergens een bron die hem de gekste woorden influistert. Rot, dood, gek, sufkop, stinkerd… alles komt voorbij. Het ergste wat hij mij heeft toegewenst was: “Jij moet weg, helemaal naar het oude huis!” Ik kan jullie verzekeren dat dat een hele lelijke verwensing is. Bevatten deed hij het fenomeen verhuizen niet, maar hij begrijpt wél dat we nooit meer teruggaan naar het oude huis. Mij daar naartoe wensen betekent dat hij echt heel erg boos op mij is.
Zo introvert als hij de eerste jaren van zijn leven was en zo bang voor mensen, zo extravert is hij geworden. Iedereen die hij tegenkomt beschouwt hij als familie. Hij maakt met elke passant een praatje.
Daniël zegt wat hij denkt en heeft zijn hart op de tong. Omdat hij eruitziet als een jongen van bijna 5, liggen de verwachtingen iets hoger en het begrip voor zijn afwijkende gedrag iets lager. Dat hij in zijn doen en laten een stuk jonger is dan zijn kalenderleeftijd, is aan de buitenkant niet te zien. Het besef dat hij niet alles hardop kan zeggen is er bij hem nog niet.
Een gesprek tussen Daniël en een vreemde kan echter ook leuk uitpakken. Een tijdje geleden zag Daniël een mevrouw haar boodschappentassen uit de auto tillen. Na dit een tijdje vanuit de verte te hebben geobserveerd, zei hij:
“Hoi, heb je alles?”
De vrouw keek verbaasd naar Daniël: “Ja, hoor, ik heb alles!”
Na een inspectie van de boodschappen zei Daniël; “Oh, ga je taart maken?”
De vrouw, geamuseerd: “Ja, dat klopt!”
Daniël: “Heb je feest dan?”
De vrouw: “Nee, hoor. Ik heb gewoon trek in taart.”
Daniël: “Oké”.
Hij slenterde weer verder, tevreden met de antwoorden die hij kreeg.
Wij vinden het geweldig dat hij kan praten. Want sindsdien begrijpen wij hem veel beter en hebben wij gemerkt dat hij een heel slim mannetje is. Maar soms, heel soms… zou ik heel graag willen weten waar de uitknop, of op zijn minst de volumeknop, zit. Ik weet het, hij heeft een hoop verloren tijd in te halen. Maar pff….
