Gerecyclede kat

Mevrouw steekt meteen van wal. Ze wil een handgranaat in het dierencrematorium gooien.

Afgezien van het feit dat ik dit niet zo’n handige actie zou vinden en wij weinig zin hebben in rondvliegende dode dieren, ben ik wel benieuwd waarom mevrouw zo boos is. En op welk adres zij woont. Dat laatste houdt ze voor zichzelf, maar over het motief blijf ik niet lang in het ongewisse, want meteen zegt de dame kordaat: „Nou, dat zal ik u vertellen!

Ze hebben mijn kat niet gecremeerd, maar hergebruikt voor een of ander meel en hem samen met een stel paarden op één hoop gegooid.” Mijn pogingen om een vraag op te werpen –bijvoorbeeld hoe zij tot deze lugubere ontdekking is gekomen– lopen in eerste instantie op niets uit. De verontwaardiging is zo groot dat mevrouw niet te stuiten is, in het vuur van haar betoog. Mocht het plan met de handgranaten mislukken, gaat ze voort, dan vindt ze het ook prima om iemand van het dierencrematorium te snijden. De ratten zullen dan de rest van het vuile werk wel opknappen.

Het lijkt me dat de medewerkers van het dierencrematorium niet graag van de ratten besnuffeld zijn, dus vraag ik mevrouw of ze die handgranaten al in bezit heeft. Dit is het niet het geval. Maar ik zou toch moeten weten dat ze die wel op de markt in Antwerpen kan kopen.

Nu kom ik nooit op de markt van Antwerpen, laat staan dat ik er handgranaten haal, maar het lijkt me vooral hoog tijd worden haar adres los te krijgen.

Zodra dat eindelijk is gelukt, stuur ik een politiewagen langs. Mevrouw blijkt meerdere ”registraties verward persoon” te hebben.

Oké, op naar het volgende telefoontje. Die melding betreft een mevrouw die in een koeienpak midden op straat loopt en zwaait met een stok.

Politieagent en meldkamercentralist André Nieuwkoop en ambulancechauffeur Jan de Vries schrijven om de beurt een column.