Ervaar je het leven anders nu je vader bent geworden? Mensen die zulke prettig diepzinnige vragen aan mij stellen, trakteer ik doorgaans op een peinzende blik. Lastige vraag, even op kauwen. Dan heb ik het antwoord. Ja.
De wereld krijgt een nieuwe glans. Ineens mag ik een hulpeloos kind inwijden in de geheimen van het leven. Eerst probeer ik hem bij te brengen dat de dingen die af en toe voorbij z’n gezichtsveld vliegen, zijn eigen knuisten zijn. Vervolgens dat hij die projectielen kan besturen. Met zijn vingers andere objecten kan vastgrijpen; de vier felgekleurde sleutels die ik boven zijn neus heb opgehangen bijvoorbeeld. En als hij dat alles heeft geleerd, dankzij of ondanks mij, leer ik hem dat je meer herrie krijgt naarmate je harder tegen het plastic speelgoed ramt.
Maar de kleine is niet de enige die nieuwe inzichten verwerft. Papa Arien leert schoonheid zien, plezier ervaren zelfs, in de eenvoudige dingen. Ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, maar een luier verwisselen is een feest.
„Mag ik vanavond z’n luiers verschonen?” Met zo’n vraag val ik gerust het huis binnen na een uitputtende werkdag. „Het is mijn beurt, toch?” De vrouw protesteert nooit, dus ik tors de kleine mee naar boven.
Het feest kan beginnen. Voetje voor voetje schuifel ik voorzichtig de trap op. Een hand aan de leuning. De kleine, zich van geen valgevaar bewust, beziet met grote ogen de lampen die we passeren.
Ik plaats hem op de commode. Nu heeft de kleine meneer aandacht voor mij. Hij weet wat er gaat gebeuren. Het uitzicht op een verse luier maakt hem zo gelukkig dat hij me een brede glimlach schenkt. Het tongetje floept naar buiten. Uit z’n keel klinkt een tevreden geluidje.
Ik vermaan mezelf omdat ik iedere zin twee keer herhaal. En dan ook nog drie octaven te hoog. „Lekker een schone broek hé? Ja. Lekker een schone broek. Dat vind jij fijn hé. Ja hé. Ja, dat vind jij fijn.”
En papa ook. Want geluk zit in kleine dingen.
Arien
