Glaszetter met hoogtevrees

Zijn bedrijf ligt op de grens van Krimpen aan den IJssel en Krimpen aan de Lek. De loodsen staan vol met glas, in allerlei soorten en maten. De geboren Rotterdammer verhuisde met zijn bedrijf twintig jaar geleden naar deze fraaie plek aan het water. Ooit begon hij voor zichzelf in een loodsje in de Stormpolder, iets verderop in Krimpen aan den IJssel. Voor die tijd was hij in loondienst werkzaam als glaszetter. „Dat lag niet voor de hand, want ik had op de lagere technische school voor timmerman geleerd. Maar het was in dat jaar –het was 1979– crisis en ik kon niet snel passend werk vinden. Toen ben ik als glaszetter bij mijn zwager aan de slag gegaan. Het glas heb ik nooit meer achter me gelaten.” ## _Hoe kwam u ertoe een eigen bedrijf te beginnen?_ „Ik was in Krimpen aan den IJssel bedrijfsleider. Ik moest echter plaatsmaken voor een schoonzoon die in het bedrijf kwam en stond op straat. Verschillende vaste klanten vroegen me waarom ik niet voor mezelf begon. Ik heb geen dag naar afnemers hoeven te zoeken. Er was geen concurrentiebeding en zeker de helft van de klanten van het vroegere bedrijf kwam naar mij. Gaandeweg groeide het bedrijf.” ## _Een glaszetter met hoogtevrees. Dat is toch niet zo handig?_ „Vroeger, tijdens werk voor vooral particulieren, was dat meestal geen probleem. Maar die hoogtevrees is er wel. Zo durf ik niet te vliegen of in een hoogwerker te stappen. Op een ladder klimmen gaat me nog wel aardig af, maar zodra het gevoel ontstaat dat ik niet de controle heb, gaat het mis. Dat had ik ook enige tijd terug tijdens een bezoek aan het Klimbos in Garderen. Ik had natuurlijk nooit mee moeten gaan, maar ik dacht dat ik mijn hoogtevrees wel grotendeels had overwonnen. Op 26 meter hoogte over een baan waarbij ik me kon vasthouden aan touwen boven me. Het ging goed, totdat ik via een kabel naar beneden moest glijden. Toen blokkeerde ik psychisch en kon geen stap meer verzetten. Ik riep dat ze een hoogwerker moesten inschakelen, maar dat ging natuurlijk niet. Mijn zoons hebben me de weg terug geholpen. Tussen hen in, met m’n ogen dicht.” >Ik blokkeerde psychisch, kon geen stap meer verzetten en riep dat ze een hoogwerker moesten inschakelen ## _Zat die vrees in de weg bij de werkzaamheden aan de Euromast?_ „Helemaal niet. Ik heb opmetingen gedaan. Anderen hebben de ruiten gezet vanaf een gesloten kooi, die alleen aan de zijde van de mast was geopend. De bewuste ruimte in de Euromast ging dan dicht voor toeristen. Twee ruiten per dag. Er moesten namelijk tegelijkertijd ook stalen elementen worden vervangen. Ook verschillende collega’s moesten hun angst onderdrukken, zo vertelden ze me. Er was een opening tussen de bak en de mast. Alle materiaal moest geborgd zijn aan het lichaam; stel je voor dat er hamer naar beneden zou kukelen.” ## _De glashandel breidde al die jaren daarna gestaag uit. Hoe ging dat?_ „Dat is echt vanzelf gegaan. Tot op de dag van vandaag doen we niet aan acquisitie en maken op de plekken waar we glas aanbrengen geen reclame. Via mond-tot-mondreclame is onze bekendheid gegroeid. We werken voor particulieren in de wijde regio, maar doen de laatste jaren ook grote projecten overal in het land. Het is zo druk geworden dat we aanvragen afwijzen. Dat begon in 2018/2019, maar na corona is het aanbod verdriedubbeld.” ## _Orders afwijzen?_ „Ja. We beseffen dat het een luxe positie is, maar kunnen moeilijk anders. We hebben nu een vast team van tien tot twaalf mensen en huren daarnaast mensen tijdelijk in. Tijdens piekperiode verdubbelt het bestand met werkzame mensen. Dat kun je niet ongelimiteerd doen. Ze zijn er simpelweg niet. Bovendien zijn we afhankelijk van de bouw, er wordt soms in de planning geschoven. Nederlanders zijn er bijna niet te vinden, het wordt door hen als ongeschoold en zwaar werk ervaren. Ook is het belangrijk om onze naam, die stoelt op betrouwbaarheid, vast te houden. Er zijn veel cowboys actief in de glasmarkt. Dat zijn voor ons echt vraagstukken. Wij weten wij niet altijd precies wat er gebeurt op grotere projecten op afstand. Klachten lossen we altijd netjes op. Onder de tijdelijke krachten bevinden zich veel buitenlanders die we niet altijd even goed kennen. Daar heb je soms uitstekende vaklieden onder, maar eveneens lieden die minder kwaliteit leveren. Die werken niet altijd volgens de regels, bovendien is ervaring belangrijk. Op dit moment is het iets rustiger, maar na de vakantie kan het zomaar weer exploderen. Sommige opdrachten laten we nu lopen en we hebben ook besloten om een stad als Amsterdam niet meer in te gaan. Veel te veel gedoe met brede glaswagens, met emissies en oponthoud.” ## _Waar komt die grote vraag vandaan?_ „Het heeft vooral te maken met de energietransitie. Meer dan 80 procent van het werk heeft daarmee te maken. De overheid verplicht woningbouwcorporaties om huurwoningen voor 2030 aan een bepaalde isolatienorm te laten voldoen. Zo hebben we momenteel een project van 550 woningen in De Haag. Het is niet alleen aanbrengen van dubbel glas. We leveren ook brandwerend–, gehard–, triple– (driedubbel) en vacuümglas. Dat laatste is aanzienlijk duurder. Het is relatief licht en isoleert zowel geluid en warmte. Heel geschikt voor een monumentale omgeving. We zijn nu bezig met een offerte voor een hotel in de binnenstad.” :::photo_gallery 1::: ## _Normen en waarden zijn voor u essentieel. Hoe werkt dat in de praktijk?_ „We geven aan dat er op het werk niet mag worden gevloekt. Ook harde muziek proberen we te weren. Natuurlijk kan dat misgaan als een klant aangeeft daar geen problemen me te hebben. Ons kernteam bestaat uit mensen uit christelijke en reformatorische kringen. Voor ingehuurde krachten ligt dat anders. Die komen overal vandaan. Ik steek mijn mening niet onder stoelen of banken. Tijdens de middagpauze besluiten we de maaltijd altijd met het hardop lezen van een Bijbelgedeelte, ongeacht wie er mee-eet.” Aan het eind van het gesprek, openhartig: „Het was mijn vrouw die me, vele jaren geleden, daartoe aanspoorde.” ## _Hoe valt dat?_ „Kennen jullie dit, zo vraag ik altijd als er vreemden bij zijn. Een enkele keer moet men er niets van hebben, maar vaker leidt het tot mooie gesprekken. Dat geldt voor werknemers, maar ook voor vertegenwoordigers of anderen die hier om wat voor reden dan ook op dat tijdstip zijn. Ik heb hier wel flinke discussies met Jehova’s Getuigen gevoerd. Pas had ik nog een gesprek met twee moslims over de betekenis van Goede Vrijdag. Daar begrepen ze niets van. Hoe kan God nu een Zoon hebben, vroegen ze zich af. Een van hen, een Irakees, wil nog een vervolggesprek. Hij was bezig om meer te vinden over Jezus. Je merkt verder dat velen uit de regio nog wel een zekere associatie hebben met het geloof, bijvoorbeeld via een opa of oma. Ook dat geeft aanknopingspunten. Ik ben weleens de straat op gegaan voor de evangelisatiepost van de Gereformeerde Gemeenten in de Gouwstraat in Rotterdam. Dat vond ik toch heel lastig. Een op een aan tafel gaat me veel beter af. Het lijkt me mooi werk, maar als ik heel eerlijk ben heb ik er nog te weinig tijd voor. Gezin en zaken slokken me echt de hele week op. Ik hoop dat me de gezondheid wordt gegeven om er in de toekomst wat meer tijd voor vrij te maken.”

Glaszetter met hoogtevrees

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Glaszetter met hoogtevrees

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram