Er zijn perioden in je leven waarvan je denkt dat ze niet meer terugkomen. Als student heb ik ruim twintig jaar geleden op kamers gewoond in Enschede. Op maandag vertrok ik naar het oosten en op vrijdag keerde ik weer terug naar Elspeet.
Ik dacht na mijn afstuderen dat ik daarmee mijn periode ”op kamers” voorgoed had afgesloten. Niets blijkt minder waar. Als Kamerlid maak je lange dagen in Den Haag. Soms zo lang dat de laatste trein naar de Veluwe al is vertrokken. In mijn eerste Haagse maanden heb ik dan ook meerdere malen een hotelkamer geboekt. Als je op tijd bent, dan is dat geen probleem. Op het laatste moment valt het niet mee om nog een slaapplek te vinden. In mijn eerste Kamerweek heb ik eens zo lang moeten zoeken naar een slaapplek dat me de gedachte bekroop om maar in mijn bureaustoel te overnachten.
Als ik op reis ga, kan ik volop genieten van een overnachting in een hotel. Zelfs de zoektocht naar een leuk hotel waar we als gezin vakantie kunnen houden vind ik een aangename bezigheid. Dat ik ook tijdens werkweken op hotelkamerjacht moet, geeft mij een ontheemd gevoel. Ik was dan ook de koning te rijk toen een collega-Kamerlid me op de mogelijkheid wees om een kamer te huren op loopafstand van de Tweede Kamer. In het betreffende pand bivakkeren meerdere collega’s van het CDA en een van de ChristenUnie. Ik moest dus eerst een avond op kennismaking. Het resultaat van die kennismaking is dat ik de laatste vrijdag van het zomerreces een kamer heb ingericht in de Hofstad. Ik ben warm ontvangen door mevrouw Bus, het hoofd van de huishouding. Best fijn om zo een beetje verzorgd te worden.
Mij is verteld dat het in Den Haag de komende maanden een heel drukke periode wordt. Na Prinsjesdag volgen er vele begrotingsvergaderingen die veel tijd vergen. Des te fijner om dan te weten dat, ongeacht de lengte van de vergadering, er een bed klaarstaat om te kunnen slapen. De minder leuke kant ervan is dat ik mijn vrouw en dochters niet iedere dag zie. En ja, ik voel me weer een beetje student. Dat heeft ook wel wat.
