Hoe doen die moeders dat toch? Tien of meer kinderen opvoeden, enorme pannen eten koken, het huis schoonhouden, de boodschappen, was- naai- en verstelwerk. Vier families vertellen. Over de mooie kanten, de soms moeilijke kanten en de gezelligheid.
Marleen Spek: „Van de zomer wilden we bij een kabelbaan in Tsjechië een familiekaart kopen. „Drie kinderen?” vroegen ze bij de kassa. „Nee, tien”, zeiden wij. Ze snapten ons niet, maar uiteindelijk kregen we twee kaarten.
We ervaren een groot gezin niet als zwaar. Anderen maken zich er drukker om dan wij. Zeker toen de jongste vijf kinderen in 3,5 jaar tijd werden geboren. Zelf moest ik even aan het idee wennen dat we een tweeling kregen. Maar die zwangerschap verliep zo goed, dat ik me beschaamd zou hebben gevoeld als ik tijdens de laatste drie zwangerschappen niet op de Heere had vertrouwd.
Dat de kinderen zo weinig in leeftijd verschillen, heeft ook voordelen. Ze gingen bijvoorbeeld lange tijd op dezelfde moment naar bed. Dan lezen en bidden we met hen. Dat is ook het moment dat je even rustig met hen door kunt praten, zonder dat er gelijk een ander doorheen schreeuwt.
De kinderen doen om beurten 's avonds de vaat. Mijn man heeft veel last van zijn rug, dus de jongens helpen regelmatig in de tuin. Maar vaste taken hebben de kinderen niet.
Met een groot gezin word je vanzelf makkelijker. In de kerk zitten wij op de voorste bank. Meestal komen we laat binnen. Met een doopdienst zit de familie van de doopouders op onze plaats. Je ziet mensen dan kijken, waar moeten die zitten? Daar maken wij ons niet druk om: we hebben nog nooit een dienst gestaan.”
Voor de portretten van de familie Zweistra, Anker en Kooiman ziet Terdege 1.
