Hechting

We zijn een paar uur eerder, midden in de nacht, aangekomen in ons nieuwe thuisland. De vliegreis ging voorspoedig, maar het duurde lang voordat alle papieren bij de immigratiedienst in orde waren en ook het verkeer van Vancouver naar Chilliwack zat niet mee.

Allemaal waren we moe; versleten. Henry en ik zijn zo’n 28 uur wakker geweest. De kinderen hebben iets meer geslapen tussendoor, maar na al dat gesjouw waren zij ook op. Gelukkig hebben we onze eerste nacht heerlijk een paar uur geslapen.

We moesten alweer vroeg uit bed om dingen te gaan regelen, deze eerste dag. De man zou het meest op pad gaan en alle regeldingen op zich nemen. Ik zou thuis zijn met de kinderen en een beetje orde in de chaos scheppen.

Dat was het plan…

Als Eva, onze middelste, moe is, dan wordt ze erg druk. Ze rent en vliegt en springt door het huis. Ze was net bij mij geweest in één van de slaapkamers toen ze weer naar de keuken vloog.

Toen hoorde ik een knal, een boem en een gil. Daarna onbedaarlijk huilen.

Ik ging naar haar toe en zag gelijk dat het goed mis was. Ze was met haar hoofdje op een hoek van een plint gevallen. Een diepe wond boven haar oog gaapte me lelijk aan.

De verpleegkundige in mij nam het over. Ik handelde en kalmeerde. Ik suste en commandeerde. Daarna belde ik Henry weer naar huis, want ik had al wel gezien dat dit een paar hechtingen nodig had. En dan zouden we toch met zijn allen moeten gaan, want die wond moest tijdens de autorit wel bij elkaar gehouden worden…

Zo geschiedde het dat ons eerste familie-uitje hier naar het ziekenhuis was. Eenmaal daar sprong Eva al weer rond in de wachtkamer. Het kind was zo opgewonden van alles!

En toen kwamen er, voor onze hechting, lieve bekenden uit de kerk ons welkom heten en begroeten. Ze hadden al gehoord wat er gebeurd was via de app en wilden ons even bemoedigen.

Zo, midden in die wachtkamer in het ziekenhuis, voelde ik de warme, hechte band die we al hadden opgedaan. Wat was dat wonderlijk fijn!

Een paar uur en vijf hechtingen later huppelde Eva het ziekenhuis weer uit. Nog geen twaalf uur in het land en nu al zo gehecht. Ik hoop dat dit voorlopig wel de laatste hechtingen op deze manier waren.

Het hechten aan het nieuwe land, de cultuur en de mensen is immers net begonnen. Hopelijk gaat dat net zo voorspoedig. En net als met het hechten van de wond van Eva zullen we een litteken blijven zien en voelen.

We hebben een verhaal van toen. En nu mogen we hier verder opbouwen.

Hechten.

Corlinde van den Top-Boogaard emigreerde met haar man en hun drie kinderen naar Canada.

Hechting

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Hechting

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram