Pfff… soms laten we een paar tranen hoor. Nou, om precies te zijn: de kinderen vooral. Want heimwee (of homesick op z’n engels) steekt af en toe wel de kop op.
Vooral bij de jongste van het stel. Nu is dat normaal op vakantie ook al zo dat hij als eerste weer naar huis wil. Maar dat is wel een heel beetje anders dan nu. Op vakantie weten we in principe hoe lang we weg zijn en wanneer weer thuis… Maar op dit moment is dat allemaal anders. Hij begrijpt heel goed dat we pas plannen kunnen gaan maken als Hannah bij ons is. Preciezer nog, als de rechtbankzitting is geweest. Dan heeft de ambassade doorgaans nog 3 weken nodig om het paspoort voor Hannah te regelen. Josiah is dan ook degene die heel goed weet op welke datum onze voorlopige terugvlucht gepland staat (eind mei, nattevingerwerk)…
Deze week waren er twee repatriëringsvluchten vanuit Zuid-Afrika. Een vandaag uit Kaapstad en morgen nog een vanuit Johannesburg. Als we Josiah vragen of hij meegewild had, nee, dat dan toch niet. Niet zonder Hannah. Op de dagen dat we een beetje homesick zijn (gelukkig nooit allemaal tegelijk), proberen de anderen een beetje liever te zijn; zijn we iets geduldiger met elkaar. En hoeft het schoolwerk net iets minder precies…
Als je dan ook nog een foto doorgeappt krijgt van een in bloei staande camelia in je eigen achtertuin en foto’s langs ziet komen van een buurvrouw die de opkomende zon in beeld brengt tijdens een ochtendwandeling… ah… dan zou weer thuis best fijn zijn! Ons eigen bed bijvoorbeeld…
Tot er een nieuw filmpje van Hannah komt vanuit het kindertehuis… O nee, we blijven toch hier; tot ze meekan!
