Henri en Dita wonen in een knus boshuisje vol ‘huisdieren’

De eikels knerpen onder je voeten als je over het paadje naar de voordeur van het huis loopt. De kippen, iets verderop in hun hok, reageren als waakzame honden op de komst van bezoekers. Al kunnen ze geen kant op, goed afgeschermd als ze zijn tegen hongerige roofvogels. Ook al wonen Henri en Dita maar zo’n 100 meter van de doorgaande weg en is de afstand tot de buren nog kleiner, auto’s hoor je hier niet. Wandelaars en fietsers zijn er daarentegen genoeg op de onverharde bospaden. Vooral in de zomer maken die graag gebruik van de routes die langs het huis lopen. In de woning staat een oliekachel te gloeien, met daarop een pan pruttelend stoofvlees. „Die hebben we gisteren al gemaakt, maar moet vandaag nog een paar uur trekken”, zegt Dita. „Daar is deze kachel heel geschikt voor.” Ze is voor de gelegenheid gekleed in Lunterse dracht. „Niet dat ik er dus altijd zo bijloop”, lacht ze, wijzend naar haar schort en de dikke wollen sokken in houten klompen. ## Verbaasd Zij en Henri woonden jaren in Ederveen voordat ze dit huisje ontdekten. Het stel was al langer op zoek naar een woning buitenaf. Hun Ederveense hoekhuis was ook fijn. Maar Dita, opgegroeid op een boerderij, voelde zich altijd beklemd tussen de huizen. „Alsof ik in een bunker zat.” Ze heeft rust nodig, en ruimte. Met een gebaar naar buiten: „Hier voelen we ons vrij.” :::author_streamer 1::: Huizen buitenaf bleken meestal niet wat ze zochten. „Daar zaten vaak grote schuren bij, of weilanden. Die hadden we niet nodig.” Het boshuisje bleek onverwachts een ideale match te zijn. „Ik weet het nog goed. Het was 19 september 2023. Henri stuurde mij een Fundalinkje door. „Wat vind je hiervan?” vroeg hij. „Gelijk bellen, Hen”, stuurde ik terug. Meer als grap dan serieus, want hij stuurde vaker linkjes door. Ik geloofde er niet meer zo in. Een week later zei hij: „Zal ik nog bellen naar de makelaar van dat boshuisje?” Ik zei: „Tuurlijk, gewoon doen.” Toen heeft hij op een vrijdag gebeld. De makelaar gaf aan dat er veel animo was en dat de meeste kijkers juist de donderdag ervoor al waren geweest. Maar ’s maandags mochten we toch langskomen, samen met een ander echtpaar. We konden dan meedoen met de biedingen op dinsdag. Toen we aankwamen, stond het andere echtpaar nog met de makelaar te praten. Zo konden we even rustig om ons heen kijken. Ik ging door het hekje, en dacht: Hier wil ik wonen. Hier wil ik echt wonen. Het voelde meteen superfijn. Henri had dat ook. Daar waren we heel verbaasd over, want dat hadden we niet verwacht.” :::inline_image 1::: Omdat er zo veel belangstelling voor het huisje was, gingen Henri en Dita ervan uit dat het niets zou worden. Toch bogen ze zich met een vaartje over hun financiële mogelijkheden en bracht Henri op dinsdagmorgen een bod uit. „Dinsdagmiddag belde Henri mij op. Hij zei: „We gaan in het bos wonen.” Hij had gelijk te horen gekregen dat ons bod was geaccepteerd.” Waarom hun bod er zo uitsprong? Dita lacht even. „We hadden niet het hoogste bod, maar wel het beste.” Wijzend naar alle spullen om haar heen: „We hebben op advies van een kennis alles overgenomen van de 89-jarige vrouw die er voor ons woonde. Dat bleek de doorslag te geven. De neven van de vrouw, die het huisje na haar overlijden erfden, hadden containers vol spullen verwijderd en waren blij dat ze niet nog meer uit het huisje moesten halen.” ## Museum Met een klap valt een eikel op het dak van de woning. „Wat een gigantisch geluid maakt dat, hè?” zegt Dita. Dat je de vallende eikels zo goed hoort, komt doordat de Hardemannen maar een dun dak hebben, met weinig isolatie. Het huisje is dan ook al zeker honderd jaar oud. De grond waarop het staat, werd in 1918 gekocht voor de nu onwaarschijnlijke som van 250 gulden. Kort daarna werd het huisje erop gebouwd, destijds bedoeld als vakantiewoning. Ruim vijftig jaar geleden kwam het in het bezit van Nel, de oude vrouw die er voor hen woonde. Het oude spinnenwiel in de hoek van de kamer komt uit haar nalatenschap. Evenals de potten in de vensterbanken, en de piano, waarop Henri en Dita nog geen riedeltje kunnen spelen. Kettinkjes, schilderijen, tafelkleden, handwerkjes, zeep, vogelhuisjes, tuingereedschap: je kunt het zo gek niet bedenken, of het is van Nel geweest. „Zelfs de boeken hier zijn allemaal van haar geweest. Ik vind het leuk om er af en toe even een te pakken er erin te kijken.” Wat Henri en Dita met hun eigen spullen gedaan hebben? „We hebben een deel verkocht en een deel naar de kringloop van de kerk gebracht. Of ik dat erg vond? Welnee. Onze spullen pasten hier toch niet. En ik vind het wel een belevenis om in een huis als dit te wonen. Kijk, de keuken heeft nog een geiser. Waar vind je dat nog? Het is hier echt een soort museum. Ik houd van oude dingen. Ik ben wat dat betreft gewoon een eeuw te laat geboren.” Inmiddels wonen ze al bijna twee jaar in hun boshuisje, maar soms kunnen ze nog haast niet geloven dat het van hen is. Ook vanwege hun persoonlijke omstandigheden. ,,Henri werd al snel na de verhuizing langdurig ziek en heeft veel rust nodig om te herstellen. Het huisje lijkt dus op het juiste moment, zoals alles op Zijn tijd, op ons pad te zijn gekomen.” :::inline_image 2::: ## Gezelligheid Veel over de toekomst is nog onzeker, maar graag zouden ze hun unieke plekje willen delen met anderen door bijvoorbeeld het aanbieden van wandeltochten of wildbelevenissen. ,,We zijn allebei heel creatief. Wie weet, kunnen we workshops gaan geven of een theetuin creëren.” Soms dromen ze van wat moderne toevoegingen aan hun woning. „Een bad bijvoorbeeld. En iets strakkere muren en plafonds. Want als ik met de ragebol langs het plafond ga, blijft die overal aan haken.” :::inline_image 3::: Maar verder is het vooral genieten van hun nieuwe stekje. Neem nu hun serre aan de achterkant, met uitzicht op de weilanden. „Daar zitten we heel vaak. Vanaf die plek zie je ’s avonds de lichtjes van de huizen van de woonwijk verderop. Dat geeft gezelligheid. We zitten hier niet in een zwart gat.” De ervaring van het wonen buitenaf is onbetaalbaar, vindt Dita. De scharrelende muisjes rondom hun huis bijvoorbeeld, die nog even driftig met eikels sjouwen, voordat de winter komt. En de egels, die zoeken naar een schuilplaats onder het vele afgevallen blad. „Hier beleef je de natuur heel anders dan in het dorp. Laat mij maar lekker bladblazen, harken en snoeien. Ik ben echt een buitenmens, die ruimte, lucht en vrijheid nodig heeft. Hier voel ik me thuis.”

Henri en Dita wonen in een knus boshuisje vol ‘huisdieren’

Lees meer

Jan en Martine verwezenlijken hun droom van een woonboerderij

Een huis als een museum

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Henri en Dita wonen in een knus boshuisje vol ‘huisdieren’

Lees meer

Jan en Martine verwezenlijken hun droom van een woonboerderij

Een huis als een museum

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram