Benjamin zal niet beter weten dan dat Jona bij ons hoort, maar er nooit écht is. Hij zal niet beter weten dan dat het plekje van zijn broer niet in de kamer naast hem is, maar op de begraafplaats.
Hij zal niet beter weten dan dat hij niet met hem voetballen kan, tikkertje doen of stoeien voor bedtijd, maar dat hij hem enkel zien kan in de fotolijstjes en dat hij zijn stem enkel horen kan op de filmpjes.
Maar dat maakt niet uit. Alsnog zal hij over een poosje zeggen: "Kijk mama, Jona", en wijzen met zijn vingertje naar de foto op tafel.
Hij zal meegaan, iedere keer als we naar Jona's plekje gaan. Hij zal leren dat hij netjes op de paden moet lopen en niet mag spelen met de spulletjes die op kleine graven van andere kindjes staan. Hij zal helpen de blaadjes oprapen als het weer herfst wordt en gezellig kletsen op een plek waar al zoveel tranen gevloeid hebben. Hij zal luchtigheid geven op momenten die zwaar zijn, hij zal zorgen voor een lach, midden door tranen heen.
Samen zullen we iedere avond voor het raam een kusje opgooien naar de hemel, voor Jona. Samen zullen we als het bedtijd is zwaaien naar de foto van hem, die op zijn kamer staat.
Ik zal hem vertellen wie zijn broer is, zijn naam noemen en hem levendig houden in ons gezin, zodat ook Benjamin weten zal dat hij een broer heeft, een heel bijzondere.
Een broer in een fotolijstje.
Lees eerdere afleveringen
-59230.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1717%2C1145&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=70edbf655c264430fb0a313fc43e1378be128524)
