Nog maar net 2 jaar was hij toen hij voor het eerst hele dagen naar school ging. Al ruim twee jaar lang stel ik hem, aan het einde van elke schooldag, dezelfde vraag: “Dag lieverd, hoe was het op school vandaag?”
De eerste anderhalf jaar kreeg ik geen antwoord, zelfs een reactie bleef uit als ik hem deze vraag stelde. Toen hij 3,5 jaar was en een beetje begon (na) te praten, was zijn antwoord steevast: “Hoe was het op school”. Maar tegenwoordig krijg ik een schat aan informatie, als ik dit aan hem vraag.
Met een trots gezicht antwoordt Daniël: “Ik heb vier stukjes brood op!”
Dit antwoord is het allermooiste wat ik had kunnen krijgen. Een antwoord waar ik elke keer opnieuw kippenvel van krijg. Waar ik ook enorm dankbaar voor ben. Brood eten. Iets wat zó normaal is, maar voor ons echt een wonder is geworden. In die paar maanden dat hij op zijn nieuwe school zit, hebben zijn juffen het voor elkaar gekregen dat hij een stukje geroosterd brood durft te eten. En dat terwijl er, zonder resultaat, bijna twee jaar lang een eetteam bezig is geweest om zijn angst voor “ander eten” te doorbreken.
Wat het verschil in aanpak is? Waarom het nu opeens wel lukt? Ik geloof vast dat het dankzij een van zijn lieve juffen in het bijzonder is. Het geduld en de liefde waarmee zij met Daniël omgaat is bewonderenswaardig. Zij ziet het als een enorm leuke uitdaging om hem aan het eten te krijgen. Wij als ouders zijn die fase al een paar jaar voorbij, dus kijken we heel anders tegen zijn eetproblemen aan. Wij hebben door de loop van de jaren een rugzak vol zorgen, op eetgebied, met ons meegesjouwd. Voor ons staat “eten” gelijk aan “zorgen”. Ja, toen hij zeven maanden oud was en ik hem voor het eerst brood probeerde te geven, niet wetende wat ons allemaal te wachten zou staan, stond ik er ook nog vol enthousiasme in en zag ik het ook nog als een uitdaging om hem aan het eten te krijgen. Maar tegenwoordig is het eerder een “grijzeharenproject”.
Dankbaar
We zijn inmiddels een jaar verder, maar het ligt mij nog vers in het geheugen. Vorige winter, een winter vol grote zorgen. Daniël die vanaf oktober tot aan maart aan de lopende band ziek was. Ik zie opnieuw voor me hoe hij, keer op keer, weigerde te eten en te drinken. Ik herinner mij als de dag van gisteren hoe vaak ik met de kinderarts aan de telefoon hing, en al die ritjes naar het ziekenhuis. Telkens die dreiging dat hij moest worden opgenomen en dat hij sondevoeding zou krijgen, ik krijg het er benauwd van als ik er weer aan denk. Die maanden hebben er bij ons als gezin enorm ingehakt. Wij zagen deze winter dan ook angstig tegemoet. Zou hij weer zo vaak ziek worden? Zou hij opnieuw stoppen met eten en drinken?
Maar tot onze grote verwondering is hij tot nu toe nauwelijks ziek geweest. Af en toe wat hoesten en een beetje verkouden, maar doordat hij gewoon door is blijven eten, is hij niet verder verzwakt.
Wat hebben wij veel om God dankbaar voor te zijn. De communicatie die op gang komt, de eerste stukjes brood die hij durft te eten, zijn gezondheid die sterker lijkt te worden én dat de schoolkeuze die wij maakten, overduidelijk gezegend wordt!
Rita
