Het normale is bijzonder

De kinderen hadden wel ideeën. ‘Nou, gewoon,’ zei Linde. ‘Dat u moeder bent’. Ik knikte goedkeurend. Ja. Dat zou een vrij goede samenvatting van mijn huidige leven zijn. Hoi, ik ben Gerjanne. Ik ben moeder. Doei. Maar dat is zo kort. ‘En dat u altijd een vlecht in hebt,’ zei kleuter Jan. Goed punt. En het klopt. Waarvan akte. Maar Jan wist nog meer: ‘Dat u altijd veel te veel boter op uw brood smeert. En zo hard snurkt’. Manlief grijnsde. ‘Ja, niet geheel onbelangrijk. Dat moet je vermelden’. ‘Maar nu even serieus,’ vroeg ik Geurt. ‘Wat moet ik nou over mezelf vertellen?’ ‘Gewoon,’ zei hij. ‘Normaal doen’.

Toen hij even later naar zijn werk fietste, dacht ik: hij heeft gelijk. Gewoon. Normaal doen. Al die details van mijn broodbeleg en snurkgedrag ga ik hier echt niet vermelden. Dus dat sla ik even over. Ik ga gewoon een normaal voorstelrondje doen. Ik ben Gerjanne, een normale vrouw van een normale man in een normaal gezin. We wonen in een normaal huis in een normale straat in een normale stad.

Van Dale zegt over het woord normaal: normaal is datgene wat door de meeste mensen geaccepteerd wordt of dat wat de meeste mensen doen. En dan knik ik. Zo klopt het. We wijken nauwelijks af van de normaal. Een grijs gezin. Heerlijk.

En weet je? In het normale schuilt het bijzondere. Geloof me. Je moet het alleen wel zien.

Het bijzondere zit in de kneuterende voetjes van Sietse als ik hem voorlees. Normaal? Nee. Bijzonder. Want die voetjes vertellen mij: ik vind het fijn bij u, mam.

Het bijzondere zit in het antwoord van Linde, op mijn vraag wat haar lievelingspsalm is. ‘Psalm 42 vers 1,’ zei ze. ‘Want het gaat over een dier, maar eigenlijk om ons binnenste’. Een gewoon antwoord? Nee. Want eigenlijk zegt ze: ik begrijp de diepere boodschap van die psalm, mam. En dat vind ik niet normaal. Dat vind ik bijzonder.

Het bijzondere zit ‘m in dat moment dat Geurt jr. mij zijn losse tand laat voelen zomaar tussendoor, bijvoorbeeld tijdens de afwas. (Niet dat wij ooit afwassen, want wij hebben al zolang ik leef een afwasmachine, maar het staat zo gezellig). Daarmee zegt Geurt jr.: ik vind het belangrijk dat u alles van mij weet, mam. Logisch? Nee. Dat is bijzonder.

Het bijzondere zit ‘m in het feit dat de herfst weer ontluikt, het nieuwe seizoen gloort, precies zoals aangekondigd in Genesis 8 vers 22. Vanzelfsprekend? Nee. Bijzonder.

Het normale is bijzonder. Het normale is het waard om gekoesterd te worden. Echt.

Maar één ding in ons gezin is niet normaal. Verdrietig genoeg niet. En dat is onze vijfde telg: Fieke. Fieke, drie maanden oud. Ik zou willen dat ze normaal was. Ik wil zó graag dat ze normaal is. Maar zo ligt het niet. Er is een groeiend vermoeden van een genetische afwijking. Van een syndroom. Klinkt dat vaag? Ja. Dat is het ook. Ook voor ons. Ik kom op ziekenhuisafdelingen waar ik het bestaan niet van wist. Ik ontmoet artsen van wie ik de functieomschrijving nauwelijks foutloos zou kunnen opschrijven.Het begin van een zoektocht. We staan nog maar in de startblokken. Zo voelt het.

Of ik er over wilde bloggen, vroeg Gisette. Na 24 uur wist ik het: ja. Omdat ik een normale vrouw ben. Met normale gevoelens. Met normale onzekerheden. Ik zou je willen meenemen in deze zoektocht, je laten meevoelen, je laten meedenken: wat een ongewone situatie met gewone mensen doet.

Want weet je wat heel bijzonder is? Taal. Woorden. Letters. Ik typ hier in Kampen deze letters. En jij leest ze. Op de bank. Aan de keukentafel. Waar dan ook. En de letters staan er zo zakelijk en abstract. Maar ze doen iets met je. Ze ontroeren je. Of ze irriteren je. Ze maken je boos. Of blij. Ze roepen herkenning op. Of maken je nieuwsgierig. Dat allemaal via: letters. Dus wandel een tijdje mee met mij. Niet zozeer met mijn leven, maar met hét leven. Want wat ons nu overkomt, kon ook jou overkomen. Wandel mee. Want dat kan. Via letters. Vind je dat niet heel… bijzonder?