Een aantal jaar geleden zag ik een fragment uit een programma over –ik citeer– huismutsen. Vrouwen die niet kiezen voor een carrière, maar liever thuis achter het aanrecht blijven. Ik vond dat ”huismutsen” een nogal denigrerende uitdrukking. Alsof je gezin runnen geen ambitie kan zijn.
Misschien mag ik me niet aangevallen voelen. Ik ben geen fulltime huismoeder meer. Soms type ik columns als er eigenlijk nog een berg wasgoed op me ligt te wachten. Of breng ik Mirthe een dagje naar de opvang om bestellingen in te pakken. Ondertussen steeds zoekend naar de balans tussen thuis en werk.
Hoewel ik blij ben met wat ik mag doen en maken, weiger ik te geloven dat ik daardoor nu meer van waarde ben voor de samenleving. Want ik mis soms de dagen van alle tijd en ruimte en aandacht voor de mensen om me heen. Van kopjes thee en een goed gesprek. Of even oppassen om een ander te ontlasten.
Wat me stoort, is het idee dat thuisblijven iets onvrijwilligs zou zijn. Dat carrière maken en geld verdienen het hoogste goed is. Dat je dan pas echt iets bijdraagt. Natuurlijk kun je in je werk als vrouw heel waardevolle dingen doen. Het is mooi als je talenten mag ontdekken en gebruiken. Wat dat betreft is het een vooruitgang dat we als vrouw die kans krijgen. Maar wat is het jammer dat er vaak helemaal geen vrijheid is om te kiezen. Omdat het financieel niet haalbaar is om een poosje thuis te zijn. Of omdat de maatschappelijke druk om te werken zo groot is.
Nee, misschien mag ik mezelf niet aangevallen voelen. Ik wil mezelf ook niet als maatstaf nemen, want het kan zo verschillend zijn wat nodig en wat mogelijk is qua werk. Maar in een maatschappij waar een glansrijke loopbaan de norm lijkt, wil ik gewoon ook even een lans breken voor vrouwen die kiezen voor een carrière binnenshuis. Omdat we in deze koude wereld wel wat mutsen kunnen gebruiken.
Alette Koornneef is getrouwd en moeder van drie jonge kids. Woont in de buurt van de Goudse glazen. Schildert met woorden en tekentablet.
Probeer Terdege
Nu 4 maanden voor maar 14,95
