Hiervoor ga je naar de Passementerie in Utrecht

Hiervoor ga je naar de Passementerie in Utrecht

spg-21090-passementerie Aletta Mes-4 site

„Het is hier net een museum”, zeggen mensen soms als ze de Passementerie binnenstappen. In het Utrechtse winkeltje, in de schaduw van de Dom, verkoopt Aletta Mes (28) alles om kleding en meubels áf te maken. Zoals lint, kant, band en franje. Of (bijzondere) knopen.

Bijna liefkozend strijkt Aletta met haar vinger over wat knopen. „Deze zijn van hout, die van versteende noot, die van kokosnoot...” In een grote, antracietkleurige kast voor in de Passementerie zijn tientallen vakjes op maat gemaakt. Ze zitten vol busjes met knopen in allerlei soorten, materialen en prijsklassen. „Knopen zijn een van mijn favoriete producten in de winkel”, zegt Aletta.De onderneemster, afkomstig uit de Alblasserwaard, kwam zo’n tien jaar geleden naar Utrecht in verband met haar studie sociale geografie en planologie. Nadat ze die had afgerond, ging ze aan het werk bij de overheid. Tegenwoordig combineert ze een parttime baan bij de gemeente Leiden met het runnen van de Passementerie, die van woensdag tot en met zaterdag open is.

Bijbaantje

„De winkel is mijn passie”, zegt ze. Toch is het niet haar droom om alleen daarvan te kunnen leven. „M’n andere baan vind ik ook erg leuk.” Bovendien is het wel zo prettig om naast het ondernemersbestaan een eigen inkomen uit loondienst te hebben. Een winkel draaien heeft tenslotte iets onzekers, vooral als je nog maar kortgeleden bent gestart.

Toen Aletta tijdens haar studiejaren over de Utrechtse Lijnmarkt liep, zag ze bij de toenmalige Passementerie Baars en Van de Kerkhof een briefje op de ruit. De eigenaren, een echtpaar, waren op zoek naar een weekendhulp. Een baantje dat Aletta goed kon combineren met haar studie. En dat haar op het lijf was geschreven, want in haar vrije tijd is ze graag bezig met handwerken en textielverwerking. Ze naait al sinds haar twaalfde en volgde naast haar universitaire studie lessen aan de modevakschool. Later, toen ze al werkte, volgde ze een deeltijdopleiding voor meestercoupeur in Amsterdam. „Helaas bestaat die inmiddels niet meer. Je wordt er klaargestoomd om bij een couturier te gaan werken. Ik houd ervan om me verder te ontwikkelen en vind het leuk om ergens heel goed in te worden.”

Bij Baars en Van de Kerkhof werd Aletta aangenomen. Een paar jaar later besloten de eigenaars echter een punt achter de zaak te zetten. Hun pensioen kwam in zicht, en een opvolger was er niet. Veel klanten en Utrechters vonden het jammer dat de speciaalzaak na 45 jaar zou ophouden te bestaan. Meerdere mensen onderzochten de mogelijkheid om de winkel over te nemen, maar steeds zonder resultaat. Zelf speelde Aletta ook met dat idee. „Maar het was een grote zaak, drie keer zo groot als wat ik nu heb. Dan zou je personeel moeten hebben...

Ik dacht: nee, dat wil ik niet.”

Lees het artikel in Terdege (nr. 17, 7 mei 2024).

beeld: Tineke van der Eems

Lees verder

Terdege-portfolio-najaarsnummer-2024

Auteur

Annemieke Fieret

Volg ons lifestyle platform op instagram.