Samen met m’n dochter loop ik ’s avonds door Marrakech, Marokko. Overdag is deze medina, de oude binnenstad, een levendig geheel. Een wirwar van straatjes en steegjes, vol kleine winkels, toeristen, brommertjes die er tussendoor scheuren. Een en al bedrijvigheid. Maar na 21.00 uur is de stad verlaten, zijn de winkeltjes dicht, is het donker. Het voelt een beetje ongemakkelijk en we vragen onszelf af of het wel een goed idee is dat we hier lopen. Maar we moeten naar onze riad, waar we overnachten. We proberen ons te herinneren hoe we op de heenweg liepen, maar overdag ziet het er zo anders uit, er zijn geen herkenningspunten meer. Links, rechts, op gevoel en zo gaan we richting een kleine poort. In die donkere poort staan twee jongens. Ze kijken onze richting op. Ik twijfel. Aan de ene kant wil ik verder lopen, maar tegelijkertijd voel ik me verantwoordelijk. Is dit veilig? We lopen door, we moeten wel langs die jongens. „Willen jullie naar het museum? Is gesloten”, zegt een van de jongens dan uiterst vriendelijk, heel beleefd. Niet verwacht… Ik bedank hem en we willen doorlopen. Maar dan keer ik me om. Ik heb gezien dat er een blikje bier op de grond staat. En alcohol is voor moslims not done. „Hé, drink jij alcohol?” vraag ik geïnteresseerd. Het is het begin van een mooi gesprek. Over hun leven in Afrika, over hun toekomstdromen en ook over geloof, de islam, het christendom. Een ontmoeting van een paar uur. Twee culturen, andere waarden en normen, een ander geloof. Maar met interesse, respect en waardering voor elkaar. Zónder veroordeling over en weer. Wat gaaf! Dat is wat alle jongeren nodig hebben: echte ontmoetingen, gezien worden, zonder oordeel, hun verhaal kunnen delen. Ben jij beschikbaar? _Ook een vraag over omgaan met pubers of (seksuele) opvoeding? Stel hem aan Matthijs via: redactie@terdege.nl._ _Matthijs Voskuil is fotograaf, jongerenwerker en integratief coach. Hij werkt onder andere voor het jongerenplatform BasiC._ :::author_streamer 1:::