Kruisdragen. Het valt niet mee. De ene keer drukt het kruis zwaarder dan de andere keer, maar weg is het nooit.
Ik hoorde laatst van de uitspraak die een man met een zwaar kruis deed. ”God meet eerst de schouders alvorens Hij het kruis oplegt. Maar God heeft bij mij verkeerd gemeten.”
Te zwaar. Gebukt gaan onder dat wat je moet meedragen in je leven. Verdriet, verlies en rouw, omgaan met hoe het je veranderd heeft, leren hoe verder te leven en bij tijden de moed écht verliezen en vol vragen zitten.
Ik vind het moeilijk om te zeggen. Want het klinkt zo hard. Maar eigenlijk bedoel ik het heel liefdevol. Als ik soms hoor van mensen in moeilijke of verdrietige omstandigheden dan leef ik mee, maar ook denk ik dan: iedereen heeft en krijgt een kruis in het leven. Of je dat nu horen wilt of niet. Of je het nu geloven wilt of niet. Het is zo.
En dat is heel verdrietig. Daar mag je om huilen en om zuchten. Dat doe ik ook. Maar ik realiseer me ook dat we in een o zo gebroken wereld leven. Dat er naast het mooie in de wereld heel veel verdorvenheid is. Dat een wereld zonder ziekte, zonder zorgen en verdriet niet bestaat. Niet in jouw leven en niet in dat van mij. Niet sinds de zondeval.
Soms zeggen mensen tegen ons: "Nou, ik hoop dat het snel weer beter mag gaan en jullie weer lekker kunnen genieten."
Ik knik maar eens en zeg soms dat ik dat ook hoop.
En natuurlijk hoop ik op betere tijden.
Maar steeds meer voel en ervaar ik dat ik niet gemaakt ben voor dit leven, maar voor ná dit leven. Dit leven is niets meer dan een reis. We mogen het fijn hebben, we mogen genieten. Maar we moeten niet alle moeilijkheden uit de weg willen gaan en enkel onze blik vestigen op betere tijden. Want daar gaan we het niet vinden. Het draait erom of we mogen weten dat we veilig zijn bij Hem. Dat we op het moment dat we Hem ontmoeten gaan, klaar zijn.
En wat het leven dan ook brengt, welke kruizen je ook opgelegd krijgt: Hij droeg het eerst en maakte ons daarmee vrij.
Ik vind het allesbehalve `gemakkelijk dit te zeggen, want ik weet hoe niet-helpend deze woorden kunnen zijn als je het even niet voelt. Als je zo getroffen bent door verlies dat je Hem niet dichtbij voelt, als je je zo alleen voelt, je gebeden niet verder komen dan een half woord en een snik. Ook ik voel dat soms, ook ik geef soms alle moed op.
Maar in alle gebrokenheid ligt ook hoop. Ik mis, ik rouw, ik houd van en ik huil. Want in mijn hart zit dat jongetje, dat ik in dit leven nooit meer tegen me aan drukken kan. Maar na dit leven kan dat wel en kunnen we samen zingen voor Zijn troon.
Er is hoop.
Niet voor dit leven, maar wel voor na dit leven.
Lees eerdere afleveringen
-59230.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1717%2C1145&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=70edbf655c264430fb0a313fc43e1378be128524)
