Als verpleegkundige op de traumahelikopter heeft Ronald van Wijngaarden (31) een baan waar veel harten sneller van gaan kloppen. Maar avonturisme is zeker niet zijn doel. „Wij zijn niet op zoek naar heftigheid.”
Als kind verhuisde Ronald van Wijngaarden vanuit het westen naar de Veluwe. Daar groeide hij op, trouwde hij en ging hij aan de slag in de zorg – eerst als basisverpleegkundige in een algemeen ziekenhuis, daarna als ic-verpleegkundige in het Universitair Medisch Centrum in Utrecht. De zorg is duidelijk zijn passie, maar de hulpverlener had nooit kunnen bedenken dat hij in zijn dagelijkse werk levens zou redden.
Hoe belandde je in de zorg?
Lachend: „Geen idee. Als puber wist ik niet welke kant ik op wilde, alleen dat ik iets anders wilde doen dan de meeste jongens. Een commerciële opleiding en techniek trokken me niet. Toen een vriend van me voor de zorg koos, ben ik blindelings achter hem aangegaan.”
Gepassioneerd: „Op het moment dat ik met de zorg kennismaakte, was ik verkocht. Dit was de eerste opleiding die ik echt af wilde maken. Ik ging aan de slag in een regionaal ziekenhuis. Als de toestand van patiënten daar verslechterde of als hun zorg te complex werd, werden ze overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis. Omdat ik juist de diepte van hun behandeling interessant vond, besloot ik over te stappen naar de afdelingen Neurologie en Neurochirurgie van het UMC in Utrecht. De zorg daar boeide me zo dat ik doorstroomde naar de intensive care.”
Lees het volledige artikel in Terdege.
