Arie en Corry Donker uit Nieuwland zijn 40 jaar getrouwd, hebben 7 kinderen en 10 kleinkinderen.
Arie: „Het verdriet dat wij meemaakten in ons huwelijk, heeft ons nooit uit elkaar gedreven. Ons oudste zoontje werd dood geboren.”
Corry: „Op zo’n moment ga je eigenlijk gewoon door. In die tijd was er te weinig aandacht voor.”
Arie: „Het was iets ingrijpends, maar heeft ons verbonden. Ik ben blij dat wij al vroeg samen konden bidden. Het lijkt me erg om eenzaam te zijn binnen je relatie. We zijn geestelijk naar elkaar toe gegroeid.”
Corry: „Ik was veel thuis met de kinderen. Eens in de twee weken had ik een avondje vrouwenvereniging, dat hield ik vast. Ik vind het belangrijk dat een vrouw buiten het gezin nog iets voor haarzelf heeft.”
Arie: „Naast mijn werk had ik altijd nevenfuncties, zoals het schoolbestuur en raadslidmaat-schap. Nu ben ik al 4,5 jaar wethouder. Dat kan alleen als je een goed huwelijk hebt.”
Corry: „Of ik dat nooit vervelend vond? Het was niet altijd leuk, nee.”
Arie: „Zelf vond ik het ook niet prettig om vaak laat thuis te komen. Maar mijn oom zei eens: als je geboren bent om verantwoording te dragen, dan moet je dat niet uit de weg gaan.”
Corry: „Het is belangrijk om te blijven praten en belangstelling naar elkaar te tonen. Als we onder andere mensen zijn, vallen we elkaar niet af.”
Arie: „Toen de kinderen niet meer zo vroeg naar bed gingen, liepen we ’s avonds standaard een rondje met de hond. Dat praat toch wat makkelijker. Ook gingen we vaak tegelijk naar bed.”
Corry: „Als het mogelijk is, kan je alles bij me kwijt. Je weet dat ik kan zwijgen. Een man heeft een klankbord nodig.”
Arie: „Nog wel een uitdaging is mijn telefoon: als ik daarmee bezig ben, praat ik niet met jou.”
Corry: „Maar dan zeg ik het ook wel hoor: “Even weg dat ding!”.”
Lees de portretten van Wim en Marijke Kardol uit Waardenburg en Gert en Janny van Leeuwen uit Veenendaal in Terdege.
