Janneke genas van long covid

Het kan haar niet druk genoeg zijn. Janneke Schouwenaar werkt in 2021 als kostwinner voor haar gezin, voedt samen met haar man Henk-Jaap hun drie kinderen op en staat altijd voor jan en alleman paraat. Anderen wijzen haar er weleens op dat het wel érg veel is wat ze op haar bordje heeft. Maar dat wuift ze lachend weg. Zo voelt het helemaal niet. Ze heeft een afwisselende baan in het onderwijs: prachtig werk. En hoe fijn is het dat je in je vrije tijd nog anderen kunt helpen? Ze begint aan een coachopleiding. Vervolgens opent ze, naast haar baan in het onderwijs, haar eigen praktijk. Maar in december 2021 gaat het mis. Ze krijgt covid en heeft hevige griepklachten, waaronder enorme hoofdpijn. Dagenlang ligt ze in een donkere kamer, omdat ze niks kan verdragen. Doorzetter als ze is, gaat ze na de kerstvakantie vol goede moed weer aan het werk op de basisschool. Haar man kijkt haar lichtelijk verbijsterd na als ze vertrekt. Ze is nog geen uur op school als het haar begint te duizelen. Ze valt bijna flauw en vertrekt weer richting huis. In de weken die volgen, begint het haar langzaam te dagen dat dit weleens long covid kan zijn. Maar daar wil ze niet aan. Dat gaat me niet gebeuren, denkt ze. Op advies van de bedrijfsarts bezoekt ze een ergotherapeut. Die sommeert haar vooral veel rust te nemen en niet over haar grenzen heen te gaan. Dat probeert ze, hoe lastig ze dat ook vindt. Toch geneest ze niet. Sterker nog: haar klachten nemen alleen maar toe. Ze heeft zware hoofdpijn, is vermoeid en duizelig. Bovendien kan ze geen prikkels meer verdragen. Zeker de helft van de dag ligt ze op bed. Eet ze een keertje mee met haar gezin aan tafel, dan voelt dat als topsport. >Zeker de helft van de dag ligt ze op bed. Eet ze mee aan tafel, dan voelt dat als topsport. Haar man Henk-Jaap, die arbeidsongeschikt is, draagt de volledige zorg voor hun jonge gezin. Hij kookt en doet het huishouden, ook al is dat vanwege zijn beperking zwaar. Als Janneke wat energie heeft, spendeert ze die door naarstig te zoeken naar behandelingen die genezing zouden kunnen bieden. Ze gaat naar een natuurarts, ergo- en fysiotherapeut. Als dat niet werkt, vestigt ze haar hoop op zuurstoftherapie. Voor de enorme kosten die daarbij komen kijken, zamelt haar omgeving geld in. Hartverwarmend, maar de zuurstoftherapie zelf doet niets. Ruim drie maanden zit ze dagelijks twee uur in de zuurstoftank, hopend op genezing. Maar haar gezondheid gaat alleen maar verder achteruit. Om haar genezing alle kans te geven, trekt ze zich in april 2023 voor een paar weken terug in een caravan, om in volkomen rust de zuurstof zijn werk te laten doen. Een eenzame tijd, maar het is de laatste strohalm die ze aangrijpt. Ook de tijd in de caravan levert haar echter geen substantiële gezondheidsverbeteringen op. De immer optimistische Janneke laat de moed zakken. „Ik verloor de vaste grond onder mijn voeten. Alleen God was mijn zekerheid in die tijd. Ik had, ondanks alles, het rotsvaste vertrouwen dat deze situatie onderdeel uitmaakte van Zijn plan.” ## Keuring In november 2023, als ze bijna twee jaar ziek is, moet ze gekeurd worden door het UWV. En die keurt haar volledig af. „Er is geen zicht op herstel”, is de boodschap. Janneke: „Blijkbaar was het heel duidelijk hoe sneu ik eraan toe was. Dat vond ik confronterend.” Verdriet en opluchting strijden om voorrang. Verdriet, omdat ze haar baan niet wil kwijtraken. Opluchting omdat ze al die maanden nu niet meer hoeft te vechten tegen beter weten in. „Ik kon die strijd eindelijk opgeven.” >„Eind 2023 waren mijn man en ik allebei afgekeurd. Dan ben je veertig en zit je beiden thuis” En dan is het klaar. Geen bedrijfsarts meer aan wie ze verantwoording moet afleggen. En geen werk. Eind 2023 bevinden Janneke en Henk-Jaap in een situatie die ze zich nooit hadden kunnen voorstellen. Beiden zijn arbeidsongeschikt. „Dan ben je veertig en zit je allebei thuis. Wie maakt dit nou mee?” Toch heeft Janneke de overtuiging dat dit niet het eindpunt is voor haar. Dat helpt haar om bij de dag te leven. Ze probeert dankbaar te zijn voor de extra tijd die ze nu heeft met haar jongste, die nog niet naar school gaat. Maar prikkels kan ze nog steeds niet verdragen. Na een kwartiertje knutselen met haar dochtertje moet ze zich weer terugtrekken om te ontprikkelen. ## Emmer Via mensen uit de kerk krijgt ze de tip om zich te verdiepen in de mind-bodyvisie. Die visie baseert zich op de gedachte dat lichaam en geest met elkaar samenhangen en dat onverklaarbare lichamelijke klachten dus via het brein aangepakt kunnen worden. Als Janneke ontdekt dat volgens die visie onbewust onderdrukte emoties de oorzaak kunnen zijn van haar lichamelijke klachten, gaat ze „volle bak in de weerstand”, zoals ze zelf zegt. „Ik dacht: doei, wat nou onderdrukte emoties. Ik heb best wat meegemaakt in mijn leven, maar dat heb ik al lang verwerkt. Tot aan de covidbesmetting voelde ik me kiplekker. Ik zat goed in mijn vel, niks aan de hand. Hoezo zouden mijn onderdrukte emoties dan invloed hebben op mijn lichamelijke klachten? Ik heb die informatie aan de kant gegooid. De groeten ermee. Ik vond het te goedkoop klinken.” Toch laat het gedachtegoed haar niet helemaal los. Op internet leest ze verhalen van mensen die met de mind-bodyvisie zijn hersteld van hun klachten, en dat intrigeert haar. Is ze niet te koppig? Moet ze het niet een kans geven en uitzoeken of ze er iets mee kan? Ze voelt dat ze dat richting haar man en kinderen verplicht is. En wat heeft ze nou eenmaal te verliezen? >„Ik dacht: doei, wat nou onderdrukte emoties. Ik heb de informatie aan de kant gegooid. De groeten ermee” Langzaam gaat ze overstag. Ze leest zich verder in en ontdekt dat de Amerikaanse arts Sarno aan de wieg stond van de mind-bodyvisie. Janneke: „De arts kwam in zijn praktijk veel mensen tegen met chronische klachten. Hij ontdekte dat emotionele omstandigheden vaak een grote rol speelden bij hun ziektebeeld. Onbewuste en weggedrukte emoties hebben namelijk een grote invloed op het zenuwstelsel, wat weer van invloed is op ons immuunsysteem. Als die twee grote lichaamsstelsels uit balans raken, ontstaat er disresonantie, met allerlei lichamelijke klachten tot gevolg.” :::photo_gallery 1::: In een notendop: je brein kan op basis van gebeurtenissen in het verleden bepaalde emoties als gevaarlijk bestempelen en je daartegen willen beschermen. Deze emoties worden dan niet meer doorvoeld, maar opgeslagen in het onbewuste. „Op den duur krijg je daardoor allerlei lichamelijke klachten. Die ontstaan met name na een bepaalde gebeurtenis, zoals een covidbesmetting. De klachten worden dan vaak aan covid toegeschreven, terwijl die gebeurtenis slechts de druppel was die de emmer doet overlopen.” Klachten waar het om gaat zijn bijvoorbeeld hoofdpijn, bepaalde soorten reuma, een hernia, schouderpijn, rugpijn, fybromyalgie of extreme vermoeidheid. Of een combinatie daarvan. Maar je hebt zelf dus helemaal niet door dat je emoties onderdrukt? „Daar zat ook mijn vraag. Ik was altijd vrolijk en opgeruimd en met duizend-en-een dingen bezig. Niets was te gek. Als er iemand goed in zijn vel zat, was ik het wel. Maar dat was tegelijkertijd ook een eyeopener. Want hoe gezond is dat eigenlijk, als je altijd maar blijft doorgaan? Ik stond van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan. Ik zag dat als mijn kwaliteit. Maar waarom had ik het nodig om altijd maar bezig te zijn? Was dat om bij mijn diepste emoties weg te blijven?” ## Schrijven Ze gaat op onderzoek uit. Waarom reageert ze bijvoorbeeld zo heftig op ruzie tussen de kinderen? En wat maakt dat ze altijd klaar wil staan voor anderen om hen te helpen? „Ik kwam erachter dat ik mijn eigen emoties niet goed kon herkennen. Ik kon me altijd goed inleven in anderen en dacht daardoor dat ik dicht bij mijn gevoel leefde. Tot iemand aan mij vroeg: „Kun je ook huilen? En waarom heb je dan de laatste keren gehuild?” Dat bleek altijd om andere mensen te zijn, nooit om mezelf. Ik durfde blijkbaar niet toe te staan om te voelen wat er in mij leefde.” De volgende vraag die ze onderzoekt, is hoe ze bij haar onderdrukte emoties terecht kan komen. Daar zijn verschillende manieren voor, ontdekt ze. De manier die haar aanspreekt, is een schrijfoefening waarbij je twintig minuten aan een stuk door moet schrijven zonder de pen van je papier te halen. Doordat die pen in beweging moet blijven, zak je in je schrijven langzaam van je bewuste naar je onbewuste. Als Janneke dat oppakt, komt er van alles boven waar ze geen weet van had. „Stel dat ik begin te schrijven over iets wat een van mijn kinderen tegen mij zei en waarover ik mij boos voelde, dan ging ik al schrijvend op zoek naar waar mijn frustratie vandaan kwam. Wanneer had ik me eerder zo gevoeld? Herkende ik dat ergens van? Ik raakte er steeds bedrevener in om eerlijk naar mezelf te zijn. Vaak bleek het om oude pijn te gaan, of een onvervulde behoefte.” >„Ik raakte er steeds bedrevener in om eerlijk naar mezelf te zijn. Vaak bleken mijn emoties om oude pijn te gaan, of een onvervulde behoefte” Al te veel daarover uitwijden wil ze niet. Haar jeugd was niet de makkelijkste, zo veel volstaat. „Als kind heb ik altijd mijn emoties geparkeerd, omdat ik er voor anderen wilde zijn. Daardoor is een patroon ontstaan van niet voelen en klaarstaan voor een ander. Door te schrijven, kwamen de levendige herinneringen van vroeger weer boven, die mijn brein blijkbaar de moeite waard had gevonden om op te slaan.” Omdat ze haar eigen emoties maar moeilijk kan herkennen, leert Janneke dat lichamelijke klachten een signaal zijn dat er emotioneel iets bij haar speelt. Een bepaalde druk op haar borst bijvoorbeeld, of toenemende hoofdpijn. „Als ik dat voelde, pakte ik mijn pen en ging ik op onderzoek uit. Wat zei iemand net tegen me? Of waar was ik net in mijn hoofd mee bezig toen ik pijn begon te voelen?” Het schrijven is niet meteen een succesverhaal. De slechte dagen blijven in het begin komen. „Ik heb me weleens afgevraagd: zit ik mezelf niet voor de gek te houden? Werkt deze visie wel? Wil ik dit niet gewoon te graag?” Wat de doorslag geeft, is gek genoeg juist de toename van lichamelijke klachten als ze met haar emoties aan de slag gaat. „Bij sommige herinneringen sloeg mijn brein aan alle kanten alarm. Dat was moeilijk. Want je bent bezig om op te knappen, maar voelt je dus in eerste instantie alleen maar achteruitgaan.” En ze krijgt eindelijk antwoorden. „Ik ontdekte dat ik conflictmijdend was. Dat ik altijd wil helpen en in de reddersrol wil springen. Onbewust hield ik zo ongezonde patronen in stand die ik mezelf van jongs af aan had aangeleerd. De vraag die daarna ontstond is: wie ben ik echt? En vind ik mezelf genoeg zoals ik ben, zonder reddersrol? Kan ik mezelf gezien en geliefd voelen als ik er niet altijd ben voor een ander?” ## Resetten Langzaamaan wordt Janneke steeds belastbaarder. Ook omdat ze haar brein stapje voor stapje aanleert dat het wél veilig is om naar de winkel te gaan, of naar een verjaardag. Haar brein resetten, noemt ze dat. Ze neemt de proef op de som bij een bezoekje aan de apotheek. Van tevoren visualiseert ze dit. „Dat doe je door positieve woorden te geven aan alles waar je voorheen gevaar in zag omdat dit klachten opleverde. De drukte bijvoorbeeld, het geroezemoes en de felle verlichting. In je hoofd wordt het dan iets als: wanneer ik de apotheek binnenstap, zie ik dat er meer mensen zijn die gezellig met elkaar praten. En dat de ruimte fijn verlicht wordt.” Het brein, legt Janneke uit, kent het verschil niet tussen voorstellingsvermogen en iets echt beleven. „Daarom kunnen je kaken al samentrekken bij de gedachte alleen al aan een stukje citroen.” Na de visualisatie van haar bezoekje aan de apotheek, gaat ze vervolgens werkelijk op stap. „En het verliep precies zoals ik het in mijn hoofd had voorgesteld. Mijn brein veroorzaakte geen lichamelijke klachten doordat de vele prikkels nu niet als bedreiging werden waargenomen.” Een brein heeft maar twee of drie succeservaringen nodig om een negatieve te overschrijven, weet Janneke. Dus probeert ze het visualiseren en het daadwerkelijk op pad gaan uit op elk aspect van haar leven waar ze de afgelopen twee jaar vastliep: de supermarkt, de gezinsmaaltijden, verjaardagen. „Soms mislukte het en stapte ik in mijn oude valkuilen. Maar langzaamaan werd mijn leven steeds actiever en begon ik weer een sociaal leven op te bouwen.” ## Tussen de oren Is long covid in haar optiek dan toch iets wat tussen je oren zit, zoals vanaf het begin aan door sommigen werd beweerd? Nee, zegt Janneke beslist. „De lichamelijke klachten die je ervaart, zijn echt. Dat is niet ingebeeld. De enorme hoofdpijn die ik ervaarde, waardoor ik dagen in een donkere kamer heb gelegen, was absoluut realiteit.” Na de covidinfectie hield haar brein de klachten in stand of verergerde die zelfs, om maar bij dieperliggende emoties vandaan te kunnen blijven. „Vervolgens ontstond er angst om niet over mijn grenzen heen te gaan en conditioneerde ik mijn brein dat bepaalde geluiden of omgevingen gemeden moesten worden.” Ze is ervan overtuigd dat dit bij heel veel mensen speelt. „Bijvoorbeeld bij mensen die soms jaren met pijnklachten bij de fysio lopen, terwijl daarvoor geen aanwijsbare medische verklaring is. Die zelfs coaches en therapeuten bezocht hebben, zonder dat daarbij hun dieperliggende emoties zijn aangepakt, zodat de kern van het probleem niet wordt opgelost.” Ontstaan al die klachten dan door onverwerkte emoties? „Daar wil ik voorzichtig mee zijn. Tegelijkertijd krijgen mensen te vaak de mededeling dat ze er maar mee moeten leren leven, terwijl het de moeite waard kan zijn om je erin te verdiepen of er misschien een emotionele oorzaak onder de klachten kan liggen. Zeker als medisch gezien lichamelijke oorzaken zijn uitgesloten.” >„God heeft me tot in de kleinste vezels van mijn cellen goed genoeg gemaakt, ook al ben ik besmeurd door de zonde en heb ik Zijn vergevende liefde nodig” Ze raadt anderen aan om dit proces vooral aan te gaan met behulp van een therapeut, en niet alleen, zoals ze zelf heeft gedaan. „Ik had mezelf achteraf de hulp van een therapeut gegund. Maar ik kende toen geen christenen die deze visie uitdroegen en wilde vandaan blijven bij zen en yoga.” ## Coaching Inmiddels ligt long covid definitief achter haar. Tot de zomer van 2024 werden haar klachten steeds minder, en sinds september durft ze zich klachtenvrij te noemen. Ze wil wel van de daken schreeuwen dat er een oplossing is voor veel onbegrepen lichamelijke klachten. „Iedereen draagt overlevingspatronen en verdrukte emoties mee. Ga je die afpellen, dan kom je steeds dichter bij jezelf. Dat werkt heel bevrijdend. Psalm 139 vind ik daarin heel tekenend.” De tranen springen haar in de ogen. „Het ontroert me om het over deze psalm te hebben. God heeft me tot in de kleinste vezels van mijn cellen goed genoeg gemaakt. Ook al ben ik besmeurd door de zonde en heb ik Gods vergevende liefde nodig, ik mag de persoon zijn zoals God mij gemaakt heeft. Als ik dat bedenk, durf ik vaker nee te zeggen en mijn grenzen aan te geven. Natuurlijk kun je dan nog steeds klaarstaan voor een ander. Maar dan als keuze, niet omdat je vastzit in een patroon.” Mensen vragen weleens aan haar: ben je nu weer helemaal de oude geworden? Ze lacht even. „Dan zeg ik: alsjeblieft niet. Ik hoop die persoon nooit meer te worden. De oude Janneke had het nodig om altijd aan te staan. De nieuwe Janneke kan ook rust nemen en is niet langer afhankelijk van erkenning van anderen. Ik heb genoeg aan Gods erkenning.” Natuurlijk wordt het leven ook nu niet maakbaar. „Nog steeds kunnen oude patronen de kop opsteken, zoals perfectionisme. Dat is mijn valkuil. Voorafgaand aan dit interview bijvoorbeeld, kreeg ik hoofdpijn. Ik wilde zo graag duidelijk de mind-bodyvisie uitleggen, dat ik veel te veel druk op mezelf legde. Ik was bang voor het oordeel van anderen, voor afwijzing. Maar nu herken ik deze patronen en emoties en durf ik die te benoemen. Vervolgens heb ik mijn aantekeningen opzijgeschoven en heb ik een kop koffie genomen.” >„Ik was altijd vrolijk en opgeruimd en met duizend-en-een dingen bezig. Niets was te gek. Als er iemand goed in zijn vel zat, was ik het wel” Omdat ze zelf het levende voorbeeld is van de werking van de mind-bodyvisie, wil ze ook anderen helpen met haar kennis. In haar coachingspraktijk ”Zij Sprankelt”, komen nu voor het merendeel mensen die met hetzelfde soort klachten worstelen als zij. Inmiddels zit haar praktijk vol. „Ik heb een halfjaar wachttijd voor nieuwe cliënten. Maar ik ben blij met de aandacht die er is voor de mind-bodyvisie. Een groot deel van Nederland zit nog steeds voor niets te worstelen met lichamelijke klachten.” :::kader 1::: :::kader 2:::

Janneke genas van long covid

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Janneke genas van long covid

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram