Pleegzorg was voor haar een uitkomst. Toen Jantine Blok (20) thuis vastliep, hielp haar pleegfamilie haar om het leven weer op de rit te krijgen. „Ik ben de afgelopen jaren enorm gegroeid.”
Soms gaat het thuis gewoon niet meer. Niet omdat ouders niet welwillend of liefdevol zijn. Niet omdat een kind een hekel aan zijn ouders heeft. Maar simpelweg omdat het botst.
Dat is in een notendop ook de ervaring van Jantine. Gesprekken thuis mondden steevast uit in ruzie. Met de regels van haar ouders kon ze niet uit de voeten. Ze voelde zich qua intelligentie minderwaardig ten op zichte van de andere huisgenoten, ook al zeiden haar ouders dat dit niet zo was. Ze wilde discussiëren over standpunten, maar voelde daar weinig ruimte voor.
De situatie loopt in haar tienertijd verder uit de hand. „Op den duur ging het niet meer. Ik liep steeds vaker weg van huis. Op zondagen bleef ik soms de hele dag weg. Mijn telefoon nam ik dan niet mee. Nu snap ik niet waarom ik dat deed, maar toen was het de beste oplossing die ik kon vinden.”
Ze voelt dat haar gedrag moeilijk gevonden wordt, wat de zaak niet ten goede komt. „Nu weet ik dat er twee nodig zijn om ruzie te maken. Maar toen zag ik het zo dat de schuld, ook door de hulpverlening, volledig bij mij werd gelegd. Ik was agressief, zou ADHD hebben en gedragsproblemen.”
Op een gegeven moment besluit Jantine de zomermaanden in een tent in de tuin door te brengen. Even weg, maar dichtbij genoeg om thuis de hulp te krijgen die ze als tiener nog steeds nodig heeft. Jantine: „Dat bleek goed te werken.”
Omdat deze constructie in de wintermaanden onhoudbaar is, gaat de hulpverlening voor haar op zoek naar een gastgezin voor een aantal dagen per week. „Dat leek de enige oplossing. Ik zou ook tijdelijk ondergebracht kunnen worden in een instelling, maar dat wilde ik natuurlijk niet.”
Wat blijkt: er is een gezin voor haar. Eentje, om precies te zijn. In heel Zeeland. „Bizar toch? Ik had aangegeven dat ik het liefst een plek wilde waar geen andere kinderen zijn om niet te hoeven wedijveren met hen. Maar zo’n plek was er niet.”
Vogels
Al bij de eerste ontmoeting blijkt het prima te klikken tussen Jantine en het gastgezin, de familie Aarnoudse uit Goes. Ze besluit per direct dat ze doordeweeks bij dit gezin wil blijven.
Een goede beslissing, zo blijkt. „Ik weet nog dat ik de eerste avond met mijn pleegzusjes op de bank zat. We deden een spelletje op onze telefoons. En we hebben zo gelachen, de tranen rolden over mijn wangen.”
Wel mist ze haar maatje, de hond die ze voor haar zestiende verjaardag kreeg. „Als ik boos was, ging ik vaak met hem lopen. Hij voelde me ongelooflijk aan. Als ik emotioneel werd, ook al was het zonder geluid, dan kwam hij naast me lopen en drukte hij zijn kop tegen me aan.”
Het verblijf in het nieuwe gezin is goed voor haar. „Ik weet nog dat ik hier twee weken woonde en dat ik door de polder fietste. Ik hoorde de vogels weer fluiten, zag dat de zon scheen en dat de weilanden er mooi bij lagen. Ik dacht: wat is de schepping eigenlijk mooi. Dat had ik al lang niet beseft. Ik had zo’n zware depressie dat ik niets meer om me heen zag en niets voelde. Maar vanaf dat moment begon ik weer op te bloeien. Ook geestelijk. Ik had me afgevraagd: Waar is God, waarom helpt Hij me niet en verhoort Hij mijn gebeden niet? Toen ik die schoonheid om me heen zag, besefte ik dat Hij er toch was.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 3, 13 oktober 2021).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
_preview.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=907f42be98699849b15670eff09ed28da556a73a)
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=869ec2631d0dbe46b17c0fff71cbf440c478de15)
