Jarig

Over twee dagen zou ik mijn achttiende verjaardag vieren. Lange tijd was het de vraag geweest of ik die dag in het ziekenhuis zou liggen of thuis zou zijn, maar inmiddels was de planning bekend. Als alles goed zou gaan, was ik op deze bijzondere dag thuis.

Het liep anders. Op de zaterdagavond voor mijn verjaardag, kreeg ik koorts. Ik werd opgenomen. Ons schip lag in Rotterdam, dicht bij het ziekenhuis. Mijn ouders gingen na een paar uur weer aan boord, dus ’s nachts was ik alleen. Iets over twaalf drukte ik op de bel om iets te vragen en enkele ogenblikken later kwam ze binnen, de zuster van die nacht. Het was Karen! Mijn mentor met wie ik een goede band had. Ze gaf me een dikke knuffel en feliciteerde me.

De volgende ochtend gingen mijn ouders en broer naar de kerk, mijn zus kwam vast naar mij toe. Ze versierde de kamer met slingers, ik gaf aanwijzingen vanaf mijn bed. Ook de afdeling werd versierd; Karen had vrolijke posters opgehangen en mijn deur versierd, zodat iedereen het wist. Alleen de man van het lab, die had niets door. De slingers en posters zag hij niet. Pas toen hij de vingerprik had gedaan, de kamer verliet en daarbij bijna een trosje ballonnen tussen de deur liet klappen, vroeg hij verbaasd: ”O, ben je jarig vandaag?” Dat was ik. En hóé! Mijn ouders en broer arriveerden en we aten taart. Met witte chocola en frambozen. ’s Middags kwamen mijn tante en twee nichtjes. Voor een schippersgezin is verjaardagsvisite niet vanzelfsprekend en als ik gewoon aan boord was geweest, waren ze niet gekomen. Maar nu wel en dat was feest. Verwend werd ik die dag ook, wat zorgde voor een prikbord vol kaarten en een raamkozijn vol cadeaus. En dan waren er nog de tientallen appjes. Allemaal van mensen die aan me dachten, meeleefden. Het was een dag van verrassingen. Een dag van liefde. En de allermooiste verjaardag ooit.