De met eiken omzoomde oprijlaan baant zich slingerend een weg richting kasteel Duivenvoorde. Hier en daar pronken paarse rododendrons met hun bloemenpracht. Een haasje steekt over. Alleen de schrille schreeuw van een statige pauw verstoort af en toe de rust van het bijna 800 jaar oude landgoed.
Duivenvoorde is een oase van groen. Tussen Leiden en Den Haag, net buiten het langgerekte dorp Voorschoten, beginnen de bosschages. In april kwam over deze heerlijkheid het boek ”Duivenvoorde in vogelvlucht” uit. Het vertelt de rijke historie van het kasteel en zijn bewoners.
Wat Duivenvoorde uniek maakt, is dat het van 1226 tot 1960 in handen was van één adellijk geslacht, zij het met wat kronkelingen langs de vrouwelijke lijn. Daardoor veranderen wel de namen van de eigenaren, maar blijft Kasteel Duivenvoorde in de familie.
Conservator Simone Nieuwenbroek doet er in het kasteel zelf graag iets over uit de doeken. Ze bedient de voordeur op afstand, waardoor het bezoek zelf de hal mag binnengaan. Die stap voelt bijna als een overtreding. De ingelijste stamboom van drie meter hoog tegenover de voordeur vertelt wie hier tot zestig jaar terug de baas waren.
