Een grote gymzaal. Allemaal, in keurige rijen opgestelde stoelen en voorin een lessenaar. Ik slik. Een welkomstwoord en een opening in deze setting, is met Daniël geen succes. Als een jong hondje rent hij uitgelaten door de grote zaal. Iedereen die binnenkomt, begroet hij als een goede bekende. Zijn opgetogen stemmetje galmt door de gymzaal: “Hoi! Hoi!”
Vul hier uw eigen inhoud in.
“Bal, bal!” Enthousiast komt hij een klein rood balletje aan ons laten zien, rent naar een basketbalnet en gooit het balletje in de lucht. Luidkeels moedigt hij zichzelf aan: “Goed zo, bijna! Gooi hem erin! Ja, goed zo! Je kan het!” Wij blijven ons verwonderen over zijn bijzondere taalontwikkeling. Alle zinnen die hij hoort, slaat hij letterlijk op. Deze zinnen weet hij feilloos op te diepen uit een laatje in zijn hoofd en op het juiste moment in te zetten.
Er komt een wat ouder jongetje naar zijn spel kijken en al gauw “spelen” ze samen. Daniël is erg vrij met hem. Zit eens aan zijn been, gaat dicht tegen hem aan staan. Iets wat ons al eerder is opgevallen. Hij weet blijkbaar niet goed wie er allemaal bij hem horen, dus is tegen iedereen erg vrij en deelt, zonder enige terughoudendheid, innige omhelzingen uit.
Een stem klinkt door de luidsprekers: “Wil iedereen op zijn stoel gaan zitten, dan gaan we beginnen.” Daniël heeft geen idee wat er van hem verwacht wordt en rent, luid roepend, voor het podium langs. Met een rood hoofd ren ik achter hem aan en probeer de juiste woorden te vinden om hem mee te lokken. Als ik iets verkeerds zeg, kan hij op de grond gaan liggen en hard gaan gillen. Mijn hart bonst in mijn keel en ik heb het gevoel dat alle ogen op mij gericht zijn. Gelukkig gaat hij zonder al te veel protest mee.
Op zijn stoel heb ik een hele rij diertjes en een schrijfbordje neergezet. ”Mama, vis maken!” Snel teken ik een, enigszins herkenbare, vis. Blij roept hij het uit: “Vis, vis!”
Ondertussen vertelt de “meester” wat het programma van deze kennismakingsmorgen is en begint met Bijbellezen en bidden. Als ik met mijn handen samen en mijn ogen dicht zit, roept Daniël (in mijn oren oorverdovend) “Mama, ogen open! Niet bidden! Ogen open doen! Mama, Maaaam-Maaaa!” Ongemakkelijk fluister ik in zijn oor: “Sttt, Daniël moet stil zijn. Niet hard praten, fluisteren!” Als antwoord schreeuwt Daniël: “Ik kan niet fluisteren! Ik gewoon praten!”
Haha, achteraf moet ik er echt om lachen. Wat een kennismaking! Gelukkig is zijn gedrag op deze school geen uitzondering. Het liet ons duidelijk zien dat hij niet voor niets naar deze school gaat. Voor ons is zijn gedrag heel normaal, hij is van zover gekomen, tenslotte. Zo, tussen leeftijdsgenoten, zien wij haarscherp dat zijn gedrag nog zeer jong is voor zijn leeftijd. Maar ach… wat geeft het? Het gaat zó goed met hem! We gaan gewoon voorlopig niet meer naar dit soort officiële momenten. En heel eerlijk gezegd: ik had best een paar rondjes met hem mee willen rennen. Lang stilzitten is ook niks voor mij!
Rita
PS: In mijn vorige blog zoektocht schreef ik over onze zoektocht naar de juiste school voor Daniël. Gelukkig vonden wij deze school. Nadat Daniël officieel was ingeschreven werden wij, samen met andere ouders van kinderen die na de vakantie gaan starten op deze school, uitgenodigd voor een kennismakingsmorgen.
