Keuze

Maar ik besef steeds meer dat ik wel een keuze had. Ik had de keuze om te gaan voor de toekomst die Benjamin en ik nog hebben, maar ik had het bijltje er ook bij neer kunnen gooien. Ik had ervoor kunnen kiezen mijn relatie met God weg te gooien, in het diepe dal waar ik doorheen ging. Maar Hij hield mij vast en dat geeft mij een leven met Hem en de wilskracht dicht bij Hem te leven.

Ik maakte wel degelijk keuzes. De weken voor Sebas’ overlijden woonde Benjamin bij mijn ouders, omdat ik de dagen in het ziekenhuis doorbracht. Maar na het overlijden wilde ik werken aan zijn terugkeer naar huis, wilde ik weer moeder zijn en zorgen voor hem. Het duurde tweeënhalve week voordat hij weer thuis woonde.

Ik ben blij dat ik hem heb, hij is de reden dat ik ‘s morgens opsta. Dit hield niet in dat de dagen gemakkelijk waren. Ik had eigenlijk geen idee hoe ik mezelf overeind kon houden, laat staan hoe ik de verantwoordelijkheid voor een opgroeiend kind dragen kon. Dat drukte heel zwaar. Ik sliep slecht, kon me niet concentreren en had daardoor moeite me te richten op Benjamin.

Maar God voorzag. Hij heeft ons in Benjamin een lief, vrolijk jongetje gegeven, dat goed slaapt, goed eet, zelf kan spelen en op zijn gemak is bij anderen. Dat gaf mij de mogelijkheid te aarden, om rouw toe te laten en om te werken aan mezelf, zodat ik weer een evenwichtige, zorgzame moeder kan zijn voor hem. En ik kan inmiddels zeggen dat ik me dat ook voel.

Diep vanbinnen voelt het ontzettend kwetsbaar om alleen de ouderlijke verantwoordelijkheid te dragen, maar doordat ik weet dat God bij ons is, kan ik vaak berusting vinden. Als ik aan de toekomst denk, voel ik nog steeds de zwaarte daarvan. Maar ik weet dat er voor iedere dag nieuwe kracht is en dat voor God niets onmogelijk is. Het is niet dat ik me nooit meer onzeker voel, het is niet dat ik nooit meer twijfel aan mijn eigen kunnen in mijn rol als moeder, maar ik heb wel alle tools, waardoor ik weet dat ik een stabiele basis heb en ben.

Wat heb ik me zorgen gemaakt over hoe het verder moest na het overlijden van mijn lieve husband en Benjamins geweldige vader. En wat kan ik dan nu ook dankbaar zijn dat ik de wilskracht kreeg om mijn rol als moeder te blijven vervullen. Dat mij de mogelijkheid gegeven is om dit leven op te bouwen, met alle lieve mensen om ons heen die geholpen en gesteund hebben waar ze konden.

Sebas was trots op me. En ik op hem. Ik weet zeker dat hij nog steeds trots op me zou zijn. Op de vrouw, op de moeder die ik ben en op hoe ik werk en bouw aan onze toekomst.

Het is toch echt een keuze. Om door te worstelen, als diepdonkere dagen zich aaneen rijgen. Om door te gaan, zelfs als ik dat diep vanbinnen helemaal niet meer wilde. Om te vertrouwen op het licht in de dagen, dat eens weer komt. Hét Licht.

Om vol te houden, ook als gevoelens van zwakte steeds meer terrein leken te winnen in mijn hoofd en hart.  De keuze om rust nemen als ik dat nodig had en hulp te accepteren als het zelf niet lukte. In mijn kwetsbaarheid heb ik kracht gevonden. Ik ben dankbaar dat God mij niet losgelaten heeft en dag in dag uit zorgt. Onzekerheden en moeilijkheden blijven. Rouw blijft. Verlies van Jona en Sebas heeft gezorgd voor diepe wonden, pijn en blijvende schade in mijn hart en psyche. Ik word nooit meer wie ik ooit was. Maar dat hoeft ook niet. Ik ben tevreden met wie ik nu ben, met hoe het nu gaat in deze omstandigheden.

God beloofde geen dagen zonder pijn, geen lachen zonder verdriet en geen zon zonder regen. Maar Hij beloofde: Kracht voor de dag, Troost voor de tranen , Licht voor onderweg.  Laten we zonder te wankelen datgene blijven belijden waar we op hopen, want Hij Die de belofte heeft gedaan, is trouw. (Hebreeën 10:23 vrij vertaald)

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen