Keuzestress

Een prematuur die vernoemd is naar een demon en veel zorg nodig heeft. Zijn ouders komen bijna nooit langs. Zijn broer, met een naam in dezelfde categorie als de nieuwe baby, is uit huis geplaatst. Hij komt vandaag met zijn pleegouders bij zijn nieuwe broertje kijken.

Op de kamer ernaast ligt een moeder die hekserij bedrijft. Ze verdient haar geld ermee. Met haar zoon gaat alles fout wat er fout kan gaan, en daar komt bij dat de moeder bijna niets wil wat de artsen en verpleegkundigen wel willen. Haast iedereen die er binnenkomt ervaart een beklemmende sfeer, één collega zag de gordijnen wapperen terwijl alle ramen hermetisch gesloten waren.

Nog een kamer verder ligt een kind dat een beetje te vroeg geboren is maar wel alles volgens de boekjes doet. Het is gezellig als de ouders er zijn en voor hen en hun kind zorgen is een aangename bezigheid.

We steken over naar de enige kamer zonder raam. Dit onderkomen is toebedeeld –het kon helaas niet anders– aan een moeder die al voor de bevalling depressief was. Haar baby ligt vanwege ontwenningsverschijnselen van de antidepressiva die moeder tijdens de zwangerschap gebruikte, op onze afdeling. De moeder, die alles wil doen voor het welzijn van haar kind, wordt letterlijk gek van de muren om haar heen.

Aan de andere kant van haar muur verblijft een gezin waar na drie jongens een meisje is geboren. Een kleurschakering van roze in de breedste zin van het woord is het resultaat. Vader jubelt non-verbaal even uitbundig als verbaal. Een deur verder voert blauw de boventoon.

Twee moeders hebben met behulp van een zaaddonor een zoon gekregen. De eicel komt van de moeder die niet heeft gedragen noch heeft gebaard. Omdat borstvoeding bij de bevallen moeder niet lukt probeert de moeder van de donoreicel, door te kolven en medicatie te gebruiken, het proces van borstvoeding op gang te krijgen.

Ik ervaar enige keuzestress bij het kiezen. Verplegen zonder aanzien des persoons is de norm. Ik heb een idee. Als mijn collega nou eerst eens kiest…

Tonja