Of we nou willen of niet, er rust in deze wereld een taboe op het onderwerp kinderloosheid. Het is ook niet zomaar iets; ik krijg nog steeds kippenvel en tranen in mijn ogen als mensen tegen ons moeten vertellen dat ze zelf ook kinderloos zullen blijven.
Het is een teer onderwerp. Vergelijk het maar met rouw, rouwverwerking, een levenslange pijn. Als iemand die ons dierbaar is overlijdt, zijn wij in diepe rouw, je gaat door een diep dal. Daarbij komen alle emoties over je heen, alsof je in een achtbaan zit. Je voelt je intens verdrietig, en uiteindelijk zul je zelf een manier moeten vinden om de rouwverwerking aan te gaan. Dit kun je doen door er veel er over te praten. Het gebeurt ook wel dat mensen hun verdriet wegstoppen, onzichtbaar voor de wereld.
Zelf hebben wij echt moeten leren om over onze gevoelens te praten. Maar hoe raar het ook klinkt, ik had deze periode in ons leven niet willen missen. Wij hebben zo ontzettend veel van elkaar geleerd en zijn nog meer van elkaar gaan houden. Want: dit ging ons samen aan, wij moesten onze eigen weg hierin vinden. En die had heel wat hobbels hoor, geloof maar niet dat alles van een leien dakje ging.
Wat we speciaal gewaardeerd hebben in deze periode van ons leven, zijn de mensen die om ons heen stonden en nog steeds staan. Je heb elkaar zo nodig, ook als het gaat om kinderloosheid.
Pas vroeg iemand mij: Hoe kan ik mensen helpen die zelf ook kinderloos zijn? Dan zeg ik: Wees er voor elkaar, vraag eens oprecht hoe het met de ander gaat. Of, als je zelf kinderen mag hebben, vraag of de ander eens een dagje voor jouw kind(eren) wil zorgen. Durf er ook naar te vragen. Dat is ontzettend moeilijk, maar als je eenmaal de stap hebt gezet, geloof ik zeker dat je toegelaten wordt in het leven van de ander. Het is een vraag die ons allemaal aangaat: betekenen we genoeg voor anderen? Of leiden we graag ons eigen leventje? Laten we er voor elkaar zijn, in alle opzichten!
