”Je moet maar met Klazina trouwen als ik er niet meer ben”, zei de vrouw van Leendert van Ingen tegen hem op haar ziekbed. Klazina hield als gezinsverzorgende het huishouden draaiend. ”Toen Leendert het aan mij vertelde, dacht ik alleen maar: Help, wat wordt hier gezegd? Ik moest er niet aan denken. Maar God beschikte anders.”
Ze hoeft er niet over na te denken of ze wil meewerken aan een interview. Klazina van Ingen-van Vliet (1984) doet het graag. Niet omzelf centraal te staan, maar om te vertellen over de wonderlijke leiding in haar leven. „Gods voorzienigheid heb ik zo duidelijk gemerkt in grote en kleine dingen in mijn leven. Dat mag ik niet stilhouden. Die wetenschap geeft me ook elke dag weer kracht om door te gaan.” Daarom valt het niet zwaar om stiefmoeder te zijn.
Of om tijdelijk in een stal te wonen. „Een huiselijke stal, dat wel”, lacht Klazina. „Sinds de zomer wonen we in het ouderlijk huis van Leendert, in Zegveld. Zijn ouders zijn kleiner gaan wonen op het erf. Als het nodig is, zullen we hun mantelzorg verlenen in de toekomst. Van ons nieuwe huis is de bovenverdieping al opgeknapt, maar beneden moet nog veel gebeuren.
