Klimaattreurnis

Tot nog toe bleef mijn klimaatleed binnen de perken. Eén zomer zag ik wat pasgepoote plantjes verpieteren, doordat het waterbedrijf had gevraagd om ’t waardevolle vocht niet zomaar de grond in te gieten. Maar dat was het dan.

Natuurlijk, ik snap dat ik via belastingen, verzekeringen en producten die ik aanschaf ook meer en meer betaal voor klimaatschade. Maar wat merk ik daarvan? Ik maak me geen zorgen of ik straks nog wel in mijn huis kan wonen, m’n beroep kan uitoefenen of genoeg te eten heb.

Op een continent als Afrika is ’t andere koek, ontdekte ik onlangs tijdens een vakantie. Ik ontmoette nomaden die na generaties woestijnreizen in de stad moesten gaan wonen. Er was niet genoeg gras meer voor de schapen, niet genoeg water voor de kamelen. Waar vroeger – tien jaar geleden – gras groeide, rest nu slechts zand en steen. Dus trekken hele volksstammen naar de stad. Maar daar is geen werk voor iedereen. En nauwelijks voldoende woonruimte.

Ik ontmoette dorpsbewoners die hun akkers niet langer konden bewerken. De tientallen putten rond hun dorp hadden ze de afgelopen twintig jaar keer op keer verdiept. Nu was er geen doen meer aan. De grond is gebarsten en ligt al jaren braak. De eigenaren moeten wortels, aardappels en courgette importeren, terwijl ze vroeger exporteerden. Een kwart van de bewoners is inmiddels vertrokken. Het ging niet meer. Nu wonen ze in de stad, waar het ook nauwelijks gaat.

Nooit eet ik vlees meer. Nooit vlieg ik meer. Misschien is een levensstijl als fietsende veganist nog wel ’t beste. Een betere wereld begint immers bij jezelf? Maar deze jongen blijft zo graag in z’n automobiel op fossiel langs de Mac toeren. Dus schuif ik de schuld door naar de politiek. Doe iets mensen! Laat mij betalen voor klimaatimpact. Dan leer ik het allemaal wel af.

beeld: Renate Bleijenber-van Leeuwen