Kluslijst

Ondanks mijn twee linkerhanden mag ik van haar klusjes doen. De batterijen van de deurbel vervangen en een fietsschroef aandraaien is aan mijn prinses niet besteed.

Vanwege mijn onhandige handjes ontbreekt het me doorgaans aan moed om aan de slag te gaan. Dus stapelden de klusjes zich op. Zelfs zo dat de voorraadkast een tijd geen werkende lamp heeft gehad en ik op goed geluk naar suiker, of juist zout, moest grijpen. En dat alles omdat ik vrees van de bouwmarkt terug te komen met een lamp die een te grote of te kleine fitting heeft.

Maar nu is daar een keiharde deadline. Voordat vrouwlief met verlof gaat, moet de kluslijst zijn weggewerkt, heeft ze me laten beloven. Kluslíjst, zeg ik. Want lijstje zou een understatement zijn.

En dus zit ik op een zaterdag –de niets-moet-alles-mag-dag bij uitstek– op mijn knietjes plinten te zagen. Ik dacht dat we na een dikke twee jaar waren gewend aan een etage zonder plakplinten. Niet langer, zo blijkt. Want er komt een baby aan. Alsof die kleine al foeterend op plinten uit de baarmoeder komt, denk ik als ik voor de derde keer op rij een houtje te kort afzaag.

Normaliter doe ik de vervelendste dingen –plinten leggen bijvoorbeeld– eerst. Dan heb je wat om naar uit te kijken. Maar plinten leggen blijkt een wel erg pittige klus. Dus doe ik eerst de wat eenvoudiger dingen van mijn lijstje. Een gootsteen ontstoppen, schroefje vastdraaien.

Aan het einde van de dag zijn de plinten nog niet klaar. Maar de lijst is tot verrukking van de vrouw toch een lijstje geworden. Even vrees ik dat ze van pure vreugde spontaan zal bevallen. Maar dan kijkt ze om zich heen in de woonkamer. Ze ziet een klapraampje dat niet goed sluit. En buiten staat een fiets met slecht werkende versnellingen. „Wil je dat even op je lijstje zetten”, vraagt ze poeslief.

En zo is mijn lijst na een dag klussen nog even lang. Maar als ik ’s avonds mijn tanden poets, loopt tot mijn vreugde de gootsteen door. Wat zal die kleine blij zijn met z’n papa, denk ik trots.