Kroelen met alpaca's

Lekker kroelen hé? Ja, lekker kroelen.” Een vrouw van begin veertig, bril, zit in kleermakerszit op het stro. Met haar linkerhand streelt ze de nek van een alpaca, duwt ze de koddige kop tegen haar hoofd. Met rechts schiet ze een selfie. De kop krijgt een duwtje. Wel in de lens kijken.

Naast haar –gehurkt in het stro– omhelst een Duits tienermeisje een ander dier uit de kudde. Haar hoofd rust op het lijf. Zo wordt ze rustig, zegt ze.

Tijdens de high tea zitten de tien vrouwen in een knusse ambiance op de grond. Om te knuffelen met dieren. En het Instagramaccount te vullen. Een van hen drukt haar neus tegen die van een alpaca. Haar dochter schiet een plaatje. Wanneer een ander dier haar kop op de schouder van dochter legt, geeft ze de camera aan haar moeder. „Je wordt hier relaxed van hé?” zegt de een tegen de ander. „Ze vinden ook echt alles goed!” „Ze zijn zó schattig.” „En veel zachter dan een schaap.” „Straks neem ik er nog eentje mee.”

In het knusse verblijf spreken de dames slechts op fluistertoon. Eigenaresse Mara Houmes-Vlaanderen bedient de vrouwen die zich weer op hun stoel hijsen voor de high tea. Een glimlach op haar gezicht gebeiteld. „Lust u nog thee?”

ALPACAFAMILIE

Een uur eerder heeft Mara de dieren aan de mensen voorgesteld. Leider Alpha en haar dochter Bonne. Amber, die geen moeder meer heeft, en de zorgzame Ada. Maar ook Arenda, die niet geaaid mag worden en Aafje, het zorgenkindje van de alpacafamilie. Elk getypeerd met karaktertrekken als lief, speels, ondeugend, grappig, zacht.

Alpaca’s zijn een soort schapen die oorspronkelijk uit Peru komen. In Nederland gedijen ze ook, volgens Mara. „Alleen bij regen moet je oppassen. Als de wol te nat wordt, gaat die hangen. Dan komt de ruggengraat bloot te liggen. En kunnen ze onderkoeld raken.”

Het zijn geen lama’s.Maar ze spugen toch? „Jazeker”, lacht Mara. „Maar gelukkig zijn ze zo vriendelijk eerst twee keer te waarschuwen. De eerste keer met een spuug lucht, de tweede keer laten ze een diepe kreun horen.” En de derde keer is het raak. „Dan word je getrakteerd op een dikke groene klodder halfverteerd gras die ruikt alsof er boerenkool staat te rotten.”

GROENE TRAKTATIE

Leider Alpha is het enige dier dat een voerbak voor zichzelf heeft, terwijl de dames highteaën. Wanneer Arenda een hapje komt mee-eten, laat ze waarschuwend een diepe kreun horen. Arenda maakt rechtsomkeert en ontloopt zo een groene traktatie van Alpha. De alpaca’s uit Aagtekerke spugen vooral naar elkaar, om de pikorde in de groep te bepalen. „Alpha spuugt het meest, zorgenkindje Aafje wordt alleen maar bespuugd”, legt Mara uit. Niet alleen spugen helpt om je omhoog te werken in de groep. Ook met de kop een ander naar beneden drukken helpt omde rest te domineren. „Aai dus nooit een alpaca over zijn kop”, waarschuwt Mara. „Dan denkt het dier dat je haar wilt domineren. Van Alpha krijg je dan gegarandeerd een klodder.”

Arenda lonkt ondertussen naar de zoetigheid op de etagère. „Blaas hard in haar gezicht”, zegt Mara. „Zonder te lachen, anders neemt ze je niet serieus.”

ZORGENKINDJE

Hoe de zes alpaca’s op het land van Mara terechtkwamen? Haar man Jacco vond het koddige dieren. Mara was niet geïnteresseerd. Ook niet omdat haar man ieder jaar een halfjaar op

zee zit, en zij dan voor de dieren zou moeten zorgen.

Maar dan laat Jacco haar een filmpje zien van een behendigheidswedstrijd van alpaca’s. De dieren staan stil binnen een rondje, slalommen, wandelen over een wipwap. Dat zag er toch wel

koddig uit, vond Mara. Vooruit, ze gingen naar de fokker.

De Nederlandse fokker onderwerpt de Houmes aan een kruisverhoor. Hoeveel land hebben ze? Waarom willen ze alpaca’s? En vooral ook: waarom nemen ze niet gewoon schapen? Het echtpaar geeft de juiste antwoorden en Mara is onder de indruk van de dieren.

„Toen hij in zijn handen klapte, kwamen alle merries naar hem toe.” Daar staat het echtpaar dan.Met de handen op de rug in de wei. Tussen zestig, zeventig alpaca’s. „We mochten kiezen welke we wilden”, herinnert Mara zich. „We konden ze allemaal kiezen, behalve één. Een schriel, ziekelijk beestje zou gaan overlijden.”

Mara weet niet welke dieren ze moet uitkiezen. Maar dan voelt ze gesabbel op de hand die ze achter haar rug houdt. Ze draait zich omen ziet dat schriele, ziekelijke beestje staan. „Een

idyllisch moment”, herinnert Mara zich. „Wij kozen Aafje niet,maar zij koos ons.”

Nog steeds is Aafje het „zorgenkindje” van de alpacafamilie. Begin oktober heeft ze dunne, bloederige ontlasting. Op Facebook schrijft Mara: „Aafje, onze knokker, ons magere scharminkeltje (toen je jonger was), ondeugend neusje, grote bruine ogen, ons gevoelige meisje. Kom op, je kan het!” De dierenarts constateert na mestonderzoek dat Aafje de E-mac parasiet bij zich draagt. Dat kan tot de dood lijden. Maar Aafje herstelt. Iedere dag wrijft Mara een abces op haar linkerschouder –de bijwerking van het geïnjecteerde medicijn– in met zeep.

GROEPSDIEREN

Alpaca’s zijn groepsdieren, dus de Houmes nemen bij de fokker ook Ada en Arenda mee. „Ada is een zorgzaam type. Zij zorgt voor Aafje. Arenda houdt als bewaker een oogje in het zeil. Zij voelt zich verantwoordelijk voor de kudde.” Spijt van haar Aafje-aanschaf heeft Mara nooit gehad. „Ze is zo lief, rustig en makkelijk.”

De kudde van drie is niet compleet, vindt Mara. „Onderling ging het goed, maar naar mensen waren de alpaca’s afstandelijk. De fokker zei: „als je nu een dominant type neemt, dan trekt

de rest van de groep zich daar aan op. Zo zijn we bij Alpha uitgekomen.”” Amber voegt zich ook bij de kudde. „Haar moeder was plotseling overleden. Ik gaf haar acht flessen, verspreid over dag en nacht. Het was net of ik een baby kreeg”, stelt Mara. „Ada moederde gelukkig ook over Amber. Die liet haar zien waar ze moest poepen en wat ze wel of niet kon eten.” De dominante Alpha bevalt van baby Bonne. Met een b, omdat het de tweede generatie van de kudde is.

Het nieuws dat in Aagtekerke alpaca’s te bewonderen waren, ging als een lopend vuurtje. „Soms stonden er vijftig man op mijn erf naar de alpaca’s te kijken”, herinnert Mara zich. De interesse voor de dieren is er, maar constant vreemden op het erf bevalt Mara niet. Hoe kan ze de mensen op een leuke manier in contact brengen met de dieren?

De alpacawandeling wordt uitgevonden. „En af en toe wilden we er een high-tea bij doen. Inmiddels komen de aanvragen voor het voorjaar alweer binnen. Vrijgezellen vieren hun feest

hier. Maar ook negentigers die zich vooraf hebben ingelezen vereren ons met een bezoek.”

En de alpaca’s gaan zelf ook weleens op pad. Naar een verzorgingstehuis bijvoorbeeld. „Daar vinden ze dat we hele rare schapen hebben. De alpaca’s wandelen dan tussen de bewoners

door, op zoek naar iemand waar ze een klik mee hebben. De mensen worden er heel vrolijk van en de alpaca’s voelen zich daar op hun gemak. Laatst mocht een bewoner zelfs in Ambers

neus peuteren. Dat hoef ik niet te proberen.”

Ook stervenden halen soms troost uit het bezoek van een alpaca. En een kindercoach komt wel eens therapieën doen tussen de alpaca’s, om kinderen hun grenzen te leren aangeven.

INSTAWAARDIG

De laatste zoetigheid verdwijnt in de magen van de bezoekers. Het laatste kopje thee verwarmt de slokdarm. Met krachtvoer worden de alpaca’s in een trailer gelokt. Op naar het strand.

Tijdens de high tea konden ze een uur herkauwen, nu zijn de dieren niet meer te houden. Ze trekken aan het touw. Slepen huppelend hun begeleiders mee naar de zee. In het zilte water maken ze bokkensprongen. De laars van menig begeleider blijkt te kort.

Ook nu zijn er weer evenveel telefoons als vrouwen te zien. Hopend op een Instawaardig plaatje klikken ze erop los. Mara heeft wat biks meegenomen om de foto’s makkelijker te doen slagen. „Succes”, zegt ze. „Er is niets zo moeilijk als een selfie maken met een alpaca die niet meewerkt.”

Aafje illustreert dat en stuitert vol strandplezier uit beeld. „Deze is niet zo geweldig gelukt”, concludeert de fotografe die alleen zichzelf op de foto ziet.

Een visser laat zijn hengels in de steek. Een meisje met gele laarsjes stopt met schelpen zoeken. „Wat is dat?”, vraagt ze aan haar moeder. Die haalt haar schouders op. Een andere

voorbijganger aait een alpaca over de kop. „Dat mag je niet doen, joh”, waarschuwt een ander. „Dat heb ik ergens gelezen.” „Weet ik veel”, verontschuldigt de dame zich. „Ik vond ze wel lief en ik had nog nooit zo’n dier gezien.”

De alpaca’s gaan terug de trailer in. Bezoekers tikken 55 euro af. Een vrouw bedankt haar vriendin voor het verjaardagscadeau. „Ik heb hier zoveel positieve energie van gekregen”, zegt ze stralend. En dan geeft ze haar vriendin een dikke pakkerd.

:::embed_link 1:::

Kroelen met alpaca's

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Kroelen met alpaca's

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram