Ik ben een haarstyliste met een angst voor krultangen. Als je bij mij de kapsalon binnenstapt, zeg ik nog net niet: ‘Pas op voor de krultang’ in plaats van ‘Welkom’. Dit is ontstaan door een ongeluk bij een bruidje aan huis.
Vroeg in de morgen kapte ik een bruid. Daarna spelde ik haar sluier vast in het kapsel. Voor de kerkdienst had deze bruid een hoedje. In overleg zou ik tijdens de lunch (die vond plaats vóór de kerkdienst) terugkomen om de sluier te verwisselen voor een hoed. Dat was voor mij een kleine moeite, want het paar trouwde in mijn woonplaats.
Toen ik arriveerde, waren alle gasten in de tuin, heerlijk aan het lunchen. Daarom besloot ik in het woonhuis alvast mijn spullen klaar te zetten. Ook stak ik de stekker van de krultang in het stopcontact zodat ik eventuele losse krullen snel weer kon perfectioneren.
Daarna deed ik iets heel doms! Ik zag in het woonhuis niemand, dus liep ik naar buiten om de bruid te zoeken. De fotograaf wilde eerst nog een aantal foto’s maken. De bruid beloofde daarna naar binnen te komen.
Mijn hart stopte even met kloppen toen ik het woonhuis weer binnenstapte. Want daar stond een man –omringd door vrouwen- zijn hand onder de kraan te houden. Ik kon maar een ding denken: Hij zal toch niet ….?!?
Maar ja hoor. Deze man had waarschijnlijk nog nooit een krultang gezien, en had het apparaat vast gepakt aan het opgewarmde gedeelte. Moet je je voorstellen dat zo’n tang ongeveer 170 graden warm wordt!
Op de hand van de man ontstonden dikke blaren. Hij stelde me gerust. Ik hoefde me vooral niet schuldig te voelen en het viel echt wel mee. Maar ik voelde me wél ontzettend schuldig! Hij zou de hele dag pijn hebben op de dag van de bruiloft!
Inmiddels kwam de bruid binnen, en verwisselde ik de sluier voor de hoed.
Hierna rende ik naar mijn auto. Ik reed naar de dichtstbijzijnde apotheek. Die had deze dag een prima omzet, want alles waar ik het woord ‘brandwond’ op zag staan, belandde bij de kassa.
Met een tas vol ‘eerste hulp bij brandwonden’ arriveerde ik weer op het plaats delict. Dikke tranen van schuldgevoel biggelden over mijn wangen terwijl ik de tas overhandigde aan de man. Vervolgens troostte hij mij, alsof ik degene was met de brandwonden.
Een uurtje later ontving ik een sms-je: ‘Geen pijn meer. Bedankt voor de goede zorgen!’
Mijn krultang en ik hebben nu een haat-liefde verhouding. Ik kan niet zonder, maar ik laat haar nooit meer alleen én ik ben nog altijd een beetje bang voor d’r.
