Die haan dus. Uit mijn vorige blog. Samengevat ging het toen over Roman die een rat wilde, een muis zou krijgen en met een geveilde haan thuiskwam. De overkomst van de muis werd geannuleerd. In een mum van tijd sloten alle huisgenoten de haan in hun hart, Roman in het bijzonder.
Hadden ze tot nu toe een jongen vol onrust gezien, nu bleef Roman rustig zitten. Hij koesterde het dier met een zachtheid die ze van hem niet kenden. De gespannen trek gleed van zijn gezicht. De blik in zijn ogen veranderde. Wat niemand in huis tot dan toe echt was gelukt, kreeg de haan voor elkaar. Hij sloot vriendschap met Roman. Het vertederende vooruitzicht van een jongen met een handjevol muizig dons werd een vertederend tafereel van een jongen met een schoot vol gevederd dons. Roman verzon een naam. Ston ging hij heten. Ston de haan.
Er was nog een klein probleem. Ston kon niet buiten wonen. Hij had geen hok. Roman vond dat niet erg. Ston kon prima bij hem op de kamer en ’s nachts mocht hij gerust bij hem in bed. Dat vond niet iedereen een goed idee, en daarom werd familie van de boerderij geraadpleegd. Een konijnenhok kwam Stons kant op en diezelfde nacht sliep Ston in zijn nieuwe verblijf. Op de groenzoom aan de overkant van het huis. Overdag was hij veel binnen. Dan zorgde Roman voor lekkere hapjes terwijl hij Ston knuffelde. Tot dan toe was iedereen gelukkig en tevreden met de komst van Ston.
Het was een tijdje later. Dingdong zei de deurbel. De buren van rechts stonden op de stoep. Ston presteerde het om hen iedere morgen tussen vier en vijf te wekken. Het lukte de buren niet om daarna nog in slaap te komen. Excuus werd aangeboden en aanvaard. Het hok van Ston werd een paar meter naar links geschoven.
Weer liet de deurbel van zich horen. De buren van links meldden zich. Iedere dag maakte Ston hen tussen vier en vijf uur wakker. Het lukte hen niet om daarna nog in slaap te komen. Opnieuw excuses voor de buren met de belofte dat Ston hen niet meer wakker zou kraaien.
Wat moest er nu met Ston gebeuren? Tape om zijn snavel? Een zwart gordijn over zijn verblijf? Zijn hok nog een keer een paar meter opschuiven met als gevolg de buren van de buren op de stoep? Stuk voor stuk geen goede ideeën. Na wijs beraad werd Ston verkast naar het einde van de straat. Daar zijn de huizen ver en staat enkel een grote boom dichtbij. Iedere morgen kukelt en kakelt hij de dag van start. Boven hem vormen merels en mussen hun harmonische symfonieën tussen het frisse groen. Iedere dag een beetje vroeger. En iedere dag als Roman uitgeslapen is, gaat hij naar het einde van de straat. Naar zijn vriend.
Oud-columnist Tonja Versluis blogt over haar ervaringen met de opvang van Oekraïense vluchtelingen.
beeld: Unsplash
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
