De laatste nieuwe week is begonnen… En hoe lang we hier ook geweest zijn, ruim 10 weken, opeens lijkt het naar huis gaan heel snel te gaan!
We maken steeds -ook onbewust- de balans op: laatste zondag hier, voorraad van eten opmaken (en dus heel bewust inkopen doen); kleding uitzoeken wat hier mag blijven. Dat wordt namelijk morgen opgehaald door iemand die hier directeur is van een stichting die veel in sloppenwijken werkt. Fijn dat die spulletjes dan ook goed terecht komen…
Aan de andere kant, er zijn nog 4 dagen voor vertrek. Koffers pakken is dan ook nog niet aan de orde. Maar wel weer een beetje opruimen. Schoolwerk doen deze dagen, maar toch ook weer plannen om af te ronden en voorlopig even niets aan school te doen. Best dubbel dus! En we merken ook wel dat dit ook voor onze emoties geldt: fijn om naar huis te gaan (hoe lekker slaapt ons eigen bed eigenlijk?!), maar ook raar om deze intense periode te gaan afsluiten…
Omdat de kids ook een beetje last hadden van onze gesprekken over vertrek toch nog maar een specifieke weekplanning gemaakt. Zo wordt inzichtelijk wanneer we nog wat voor school doen en wanneer we koffers pakken. Dinsdagochtend komt bijvoorbeeld onze contactpersoon van de adoptieorganisatie nog langs voor het eindgesprek. Dan hopen we te horen waarom Hannah aan ons gezin is gematcht. Dat gaat bij deze organisatie niet op volgorde van dossier, maar echt op welk ouderpaar/gezin het beste past bij dit specifieke kind. En de vergadering waarin dat besloten wordt, wordt begonnen met gebed. Bij beide jongens hebben we dit gesprek als heel bijzonder ervaren, we kijken er nu dan ook naar uit…
Woensdag hopen we een gezellige middag te maken, zodat we in de avond kunnen opruimen en donderdagochtend koffers pakken. En, misschien nog wel even een lekker wandelingetje maken!
Foto: van de glijbaan met grote broer :-)
