-13057.png?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C6720%2C4480&format=jpeg&dpr=1.0&signature=7f48d9540f93372c5826a58b90e98bf5a223d8be)
Als ik voelsprieten zou hebben, zouden ze nu rechtop staan. Alles in mij zegt: "Dit zijn Nederlanders!"
Ik sta bij de Spar en zie een wat ouder echtpaar binnenkomen. Ik kan het niet verklaren, maar ik voel gewoon dat ze uit mijn vaderland komen.
Als Nederlander in het buitenland ben ik ervan overtuigd dat ik Nederlanders kan herkennen. Of het nu hun uiterlijk is, de manier waarop ze praten of lopen, ergens pik ik het gewoon op. Af en toe loop ik door de stad en voel ik gewoon in elke vezel van mijn lijf dat dit een echte Nederlander is.
Mijn kamergenoten hebben er echter weinig vertrouwen in. David en Lukas, beiden natuurwetenschappelijke en wiskundige genieën, lijken een iets actievere linkerhersenhelft te hebben en geloven niet in zulke onverklaarbare zaken. Ik vraag me soms af wat er zou gebeuren als de rollen omgedraaid zouden zijn. Als zij de buitenlanders waren in een land vol "vreemden". Hoe dan ook, ik voelde me uitgedaagd nadat ik herhaaldelijk voor gek ben verklaard vanwege mijn ogenschijnlijke gave. En ik neem mezelf voor dat ik het zal bewijzen zodra ik de kans krijg!
Op een zonnige morgen eind mei zie ik mijn kans schoon. Ter ere van Lukas' 23e verjaardag zitten we op het terras van Hotel Sacher, waar we een belachelijk duur stukje echte Sachertorte bestellen voor Lukas, die daar gek op is. David en ik nemen genoegen met een simpel colaatje, dat precies wordt geserveerd als er een man van middelbare leeftijd in pak het terras op loopt. Opnieuw overvalt me dat onverklaarbare gevoel en ik kan mijn enthousiasme niet bedwingen. "Dit is er een, jongens!" fluister ik opgewonden.
Ze kijken me meewarig aan. Maar ik ben vastberaden om hen te bewijzen dat ik gelijk heb. Zelfverzekerd stap ik op de man af. David en Lukas blijven zitten, terwijl ze me geamuseerd observeren.
"Hallo!" begroet ik met een brede grijns op mijn gezicht. "Morgen!" antwoordt de man vriendelijk en een beetje verbaasd. Toch een beetje nerveus vraag ik voor de zekerheid in het Duits: "Mag ik u iets vragen? Komt u uit Nederland?"
Hij kijkt me even verward aan en antwoordt dan met een glimlach: "Nee, ik kom uit Hongarije, maar woon al 30 jaar in Oostenrijk!"
Met een rood hoofd keer ik terug naar David en Lukas. Ze kunnen hun lachen nauwelijks inhouden. Ik doe hard mijn best mijn trots in te slikken en moet toegeven dat zelfs mijn "Nederlandse herkenning" zijn grenzen heeft. Wie weet moet ik toch wat minder zelfverzekerd zijn als het gaat om het identificeren van mijn landgenoten.
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk.
beeld: Unsplash
Lees eerdere afleveringen
-13057.png){kind=link}