Langs een omweg werd Cristian Dekker toch zendingspionier: in Vlissingen

De woning die Cristian en Annelien Dekker (allebei 38) kochten zonder die te zien, is niet doorsnee. Het oude huisje met aan de achterzijde een moderne uitbouw is vastgeplakt aan een loods van hout en beton, eigendom van een ander. De aan de loods verbonden garage, met kelder en zoldertje, is weer van hen. Erachter ligt een kale tuin met een oude kas, een kippenren en een door weer en wind getaande overkapping. Met mooi weer zitten ze meestal daar. Terwijl ze hun werk in Zuid-Amerika aan het afronden waren, brachten familieleden van Annelien het pand aan het Vlissingse Marnixplein in gereedheid. Er moest nogal wat aan gebeuren. „Gelukkig is mijn schoonfamilie erg handig”, lacht Cristian. „Zelf zou ik het niet gekund hebben.” Het in april gerepatrieerde echtpaar, dat sinds 2019 voor Zending Gereformeerde Gemeenten (ZGG) in Ecuador werkte, ervaart het huis als een gift uit Gods hand. „We konden het kopen dankzij een ons onbekende persoon die financieel hulp bood. Daar zijn we heel dankbaar voor. Het is een heerlijke plek. En pal achter het kerkgebouw van de gereformeerde gemeente van Vlissingen, waarbij we ons hebben aangesloten.” ## Geadopteerd Cristian werd in Colombia geboren en als baby van acht maanden geadopteerd door het kinderloze Zeeuwse echtpaar Kees en Adrie Dekker. „Ik belandde in een warm nest. Zowel van mijn ouders als mijn grootouders kreeg ik liefde voor de dienst van de Heere mee. Ik ben heel klassiek opgevoed, maar niet wettisch. De zondag was een feestdag.” Hij was achttien toen zijn moeder overleed, na een jarenlange weg van afbraak door kanker. „Dat zette een stempel, al ik ben er niet door beschadigd. Ik had intussen anderhalf jaar verkering met Annelien. Toen al was ze me tot grote steun.” De innerlijke onrust waarmee veel geadopteerde kinderen leven, bleef hem lange tijd bespaard. „Wij zijn jong getrouwd, maar de door sommige mensen voorspelde identiteitscrisis door het huwelijk bleef uit. Ook toen we kinderen kregen. Ze kwam pas in Ecuador.” ## Salsa Vanaf de eerste dag voelde hij zich thuis in de Zuid-Amerikaanse cultuur. Tegelijk confronteerde die hem met zijn roots. Er kwam zaken naar boven die in Nederland bedekt waren gebleven. „Neem alleen de Zuid-Amerikaanse muziek”, illustreert Annelien. „Daar werd hij direct door gegrepen.” :::inline_image 1::: „Ik was altijd ongevoelig geweest voor popmuziek”, bevestigt Cristian, „maar had een strijd met mijn vlees te voeren als ik salsamuziek hoorde. Die maakte iets in me los. Zo kwamen allerlei prikkels daar heel sterk bij me binnen.” :::author_streamer 1::: Toch ging hij niet op zoek naar zijn familie. „Eén keer heb ik het serieus overwogen. Eind 2021 verlieten we het land om een nieuw visum aan te kunnen vragen. We hebben toen een kleine twee weken in Colombia doorgebracht. Met de documenten die we bij ons hadden, konden we op zoek gaan naar mijn biologische ouders. Maar wat voor familie tref je dan aan? Als er contact is gelegd, kun je niet meer terug. Door het leven in Zuid-Amerika besefte ik beter wat de consequenties zouden kunnen zijn. Dat deed me besluiten om ervan af te zien.” ## Voorsorteren Zijn verlangen naar zendingswerk ontstond onverwachts en krachtig. Annelien kan het zich nog levendig herinneren. „We hadden net ons rijbewijs gehaald en gingen voor het eerst samen naar de zendingsdag van ZGG.” Daar werd Cris geraakt door het verhaal van een van de aanwezige werkers. „Haar warme getuigenis over het werk in Gods Koninkrijk vervulde mijn hart. Heel naïef, maar ook overweldigend. Ik was er helemaal vol van. Dát wilde ik ook.” De jaren die volgden beleefde hij als een beproeving. „Vaak wilde ik voorsorteren op het plan van de Heere. Gelukkig waren er dan altijd wijze mensen die gevraagd of ongevraagd ingrepen. Dat was niet fijn, wel goed. Ik moest leren wachten.” Achteraf ging hij zien waarom. „Naast mijn werk in het basisonderwijs kon ik mijn opleiding tot godsdienstdocent afronden en ervaring opdoen aan het Calvijn College. Daar heb ik later veel profijt van gehad. Een jonge zendingsgemeente is net een klas pubers. Ook als ouderling in de kerkenraad van de gereformeerde gemeente van Middelburg-Zuid heb ik, soms door schade en schande, veel geleerd. Catechiseren, preeklezen en de betekenis van kerkordelijk denken en werken. Van mezelf ben ik nogal chaotisch.” ## Lastige opdracht Toen hij dertig jaar was, ging zijn wens eindelijk in vervulling, nadat ook Annelien ervoor was ingewonnen. „Op een gegeven moment voelde Cris zich echt gedrongen om te solliciteren bij ZGG, hoewel hij wist dat ik niet wilde. Dat heeft hij aan de Heere voorgelegd, met de vraag het op te lossen. Toen hij met leerlingen van het Calvijn College op schoolkamp was, las ik in mijn stille tijd de tekst: „Ik heb u gesteld dat gij zou heengaan en vrucht dragen.” Die woorden kwamen zo krachtig binnen, dat ik er niet onderuit kon. Ik wist ineens zeker dat we moesten gaan, daar heb ik daarna ook niet meer aan getwijfeld.” Cristian zag uit naar pionierswerk, maar kwam in de jonge gemeente van Portoviejo terecht. Die moest hij begeleiden in het proces van verzelfstandiging. „Dat was slikken. Je stapt op een rijdende trein met mensen die niet op jou zitten te wachten. In de Zuid-Amerikaanse cultuur is senioriteit heel belangrijk; ik was in hun ogen een broekje. Bovendien kwam ik met een lastige opdracht, die zeker in het begin nogal wat wrijving opleverde, al hebben we ook mooie herinneringen.” ## Gesnoeid Bij hun uitzending kregen ze van verschillende kanten te horen dat ze geknipt waren voor het zendingswerk in Latijns-Amerika. „Dat ga je dan zelf ook een beetje geloven”, bekent Annelien. „De jaren erna heb ik geleerd dat het enkel genade is als de Heere je wil gebruiken, omdat je totaal óngeschikt bent. Hij heeft ons helemaal niet nodig. Alles wat we zijn, zijn we in Hem.” :::author_streamer 2::: De tekst waarmee ze gewillig werd gemaakt voor de arbeid in Gods Koninkrijk, ging ze anders verstaan. „Ik dacht dat we in Ecuador veel mensen tot de Heere Jezus zouden gaan leiden. In plaats daarvan ontdekte ik dat we het nodig hadden om gesnoeid te worden, opdat de vrucht van de Heilige Geest zichtbaar zou worden in ons éígen leven.” Cristian ervoer het net zo. In een afscheidscolumn voor het blad Paulus van ZGG citeerde hij de Amerikaanse prediker John Piper, die ooit zei: „God roept je in de eerste plaats voor de zending om te sterven aan jezelf.” ## Bedekte trots Terugblikkend stelt hij vast dat hij zijn vroomheid en hoogmoed moest kwijtraken. „Voor we naar Ecuador vertrokken, had de Heere me al veel geschonken. Een goede band met leerlingen en catechisanten, zegen op de preken die ik las… Ik ging dus weg met hoge verwachtingen. Feitelijk bezien is de opdracht waarmee ik uitging ook geslaagd. Het ingewikkelde traject van verzelfstandiging van de gemeente is afgerond, maar wel in een weg van loutering van onszelf.” Daarin speelden ook de omstandigheden een rol. „De gezondheid van Annelien is heel slecht geweest, ze heeft een miskraam gehad, ons jongste zoontje werd veel te vroeg geboren. Meer dan eens stond het gezins- en huwelijksleven onder grote druk. Ik kwam op een punt dat ik tegen de Heere zei: „Ik kán het niet meer en ik wíl het niet meer.” Uiteindelijk was zelfs dat bedekte trots. Ik had moeten zeggen: „Ik verdien het niet meer.” In dat dieptepunt heeft de Heere genadig ingegrepen. Het verlangen om te mogen blijven dienen in Zijn Koninkrijk keerde terug. Dezelfde week ontvingen we het verzoek of ik bereid zou zijn om te gaan werken voor de interkerkelijke stichting Hoop voor Vlissingen.” ## Verschillend Op 1 augustus ging hij officieel aan de slag. „Ik ben begonnen met het leggen van contacten. Voor de minima wordt al veel gedaan in Vlissingen. Die moeten wij niet verwaarlozen, maar er zijn meer doelgroepen, zoals studenten van de Hogeschool Zeeland, allochtonen en moslims. Eerst wil ik goed in kaart hebben wat er al wordt gedaan, om overlap te voorkomen, expertise te delen en zo mogelijk samen te werken, zonder onze drijfveren te verloochenen. Het oude Tot Heil des Volks is voor mij een lichtend voorbeeld. Dat Frinselachtige: orthodox en tegelijk warm evangelisch.” :::inline_image 2::: Annelien richt zich voorlopig volledig op het gezin. „Cris is heel energiek en was er echt aan toe om weer te beginnen. Ik heb tijd nodig om eerst goed te landen met vijf kinderen in transitie naar een andere cultuur, onder wie een paar pubers. Tot nu toe gaat het best goed, maar voor het vinden van een nieuw balans staat drie jaar. Ik wil wel echt betrokken worden bij het werk van de stichting, maar op mijn tempo. Ook dat heb ik in Ecuador geleerd. Trouw zijn aan mijn roeping als vrouw van Cris en als moeder van onze kinderen is voor de Heere niet van minder waarde dan fulltime bezig zijn voor de kerk of de zending.” ## Evangelist Zondag 24 augustus werd Cristian bevestigd tot evangelist door Elwin Dekker, missionair pionier in Rotterdam-Zuidwijk. Met de opmerkelijke tekst: „Gij, welke Ik gegrepen heb van de einden der aarde, en uit haar bijzonderste geroepen heb; en zeide tot u: Gij zijt Mijn knecht; u heb Ik uitverkoren, en heb u niet verworpen.” :::author_streamer 3::: „Vooral de laatste woorden kwamen heel sterk bij ons binnen. De vrouw van Elwin had vooraf aangegeven dat ze deze tekst niet gepast vond, maar hij kwam er niet van los. Terwijl hij niets wist van de geestelijke strijd die we achter de rug hadden. Een louteringsproces dat tegelijk bevrijding gaf. De behoefte aan bevestiging ben ik kwijtgeraakt. Sommige mensen lieten me na de dienst weten dat ze uitzien naar grote dingen in Vlissingen. Daar zou ik zeven jaar geleden heel zenuwachtig van zijn geworden. Dat is voorbij. Het is Gód die het werk doet; ik hoop erbij ingeschakeld te worden. Die wetenschap is heel ontspannend.” ## Verkondiging Stichting Hoop voor Vlissingen had al een pand aan de Walstraat: een winkel voor boeken en cadeauartikelen, met een zithoek waar buurtbewoners en passanten een kop koffie of thee kunnen krijgen. Intussen is ook het belendende pand aangekocht, voor activiteiten met een duidelijk missionair karakter, zoals Bijbelstudie. Twee keer per maand wordt er op zondagmiddag een dienst gehouden, gecombineerd met een maaltijd. „De bedoeling is dat we naar een wekelijkse dienst gaan. Ik geloof heel erg in de kracht van de prediking van het Evangelie in een samenkomst. Dan geen gesprek of discussie, hoe zinvol die ook kunnen zijn, maar verkóndiging.” Ze genieten beiden van het laagdrempelige en wat informelere karakter van de samenkomsten aan de Walstraat. „Die doen denken aan de diensten in Ecuador. Het is een natuurlijker manier van samenkomen, door de bescheiden omvang van de groep en de veelkleurigheid van het publiek. Dat maakt de verkondiging levendiger, directer en puurder. Een zwakte van de reformatorische gezindte is het opgepoetste. Daardoor is er weinig ruimte voor eerlijkheid, het stellen van vragen en het tonen van zwakte.” Cristian hoopt dat de toename van inloop- en ontmoetingshuizen een positieve invloed heeft. „Laten de contacten daar ons opfrissen en opscherpen. We moeten voorkomen dat het twee gescheiden kanalen blijven: een gemeente van eersterangs christenen en een tweederangs groep die elders samenkomt. Als we zo denken, hebben we weinig van het Evangelie begrepen.” ## Toekomst Annelien is ondanks de sombere berichten uit kerk en wereld blijmoedig gestemd. „Als christenen hebben we een hoopvolle boodschap van behoud in de Heere Jezus. Daarom hoeven we zelfs in donkere tijden niet te somberen. We hebben een levende God.” :::inline_image 3::: Cristian, die zich intensief met de politiek en het wereldgebeuren bezighield, kostte het meer moeite om het hoofd omhoog te houden. „Ik maakte me zorgen over mijn kinderen. Wat komt er allemaal op hen af? Totdat ik in mijn stille tijd aankwam bij het hoofdstuk in Leviticus dat waarschuwt tegen waarzeggers en uitleggers van vogelgeschrei. Dat had ik nodig. De hele dag volgde ik analisten; de een zegt dit, de ander dat. Nu check ik nog maar één keer op een dag het nieuws. Dat wat ik heb gelezen, leg ik biddend bij de Heere neer en daar laat ik het. De regering van deze wereld is aan Hém. Er zijn wel momenten dat ik echt verlang naar Zijn terugkomst, en bid: „Heere, kom spoedig.” Niet dat ik levensmoe ben, ik hoop nog lang Zijn getuige te mogen zijn, maar het gaat om Zijn toekomst.”

Langs een omweg werd Cristian Dekker toch zendingspionier: in Vlissingen

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Langs een omweg werd Cristian Dekker toch zendingspionier: in Vlissingen

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram