.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C780%2C557&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=fdf47c2069547d0c789acde16681b46a58822821)
Hij deed promotieonderzoek naar uitstelgedrag onder studenten, moest zelf tijdelijk afstand nemen van zijn werk en werd vader van Boaz, die een ernstige verstandelijke beperking heeft. Lennart Visser keek de gebrokenheid van het leven in de ogen. En hij kan er niet meer van wegkijken. ”Het perfecte plaatje viel in duigen en daar kan ik maar één conclusie uit trekken: we moeten leren loslaten in dit leven.”
Lennart Visser (1977) verstaat de kunst van het aanwezig zijn. Hij is er, met volle aandacht en met ongepolijste eerlijkheid. Naar de diepte moet het, of het nu gaat over het leven, over zijn studie of over wie hij is. „In ons hoofd zijn we altijd geneigd om weg te gaan van het hier en nu. Maar daardoor missen we heel belangrijke en heel mooie aspecten van het heden. Het is juist heel Bijbels om in het nu te zijn. Het leven met God is altijd in het moment en daarbij mogen er geen zorgen over de dag van morgen in de weg staan.”
Wie met Lennart in gesprek gaat, vermoed niet direct een docent lichamelijke opvoeding tegenover zich. Toch was de sportacademie de plaats waar hij zijn eerste beroepsvorming
kreeg. Lachend: „Eén ding wist ik heel zeker: ik wilde geen leraar worden.
.jpg){kind=link}