Leven na kanker

Het herstel na de behandelingen duurde lang. Heel lang. „Je verwacht dat het dan met een stijgende lijn omhooggaat. Maar chemo maakt veel kapot in je lichaam. Ik had alleen nooit gedacht dat ik daardoor mijn werk als leerkracht niet meer zou kunnen doen.”

Het maakt haar, vier jaar na dato, meteen weer emotioneel. „De operatie was in februari, ik begon in augustus met het nieuwe schooljaar. Toch bleef ik gek moe, had neuropathie (een zenuwaandoening, red.), moeite met concentreren en gewrichtspijn.” Ze had de pech om in de klas samen te moeten werken met iemand zonder ervaring en dat ging niet. Met twee dagen twee uur voor de klas greep de bedrijfsarts in. „Daar ben ik heel dankbaar voor, dat ik gezegend ben met mensen die op het juiste moment op mijn pad kwamen. Daardoor voelde ik dat God naast me stond. Of dat nu was door mensen die tijdens de behandelperiode eten kwamen brengen, of door een werkgever die me begeleidde.”

Het werk voor de klas, haar lust en haar leven, moest ze noodgedwongen beëindigen. Nu werkt ze als onderwijsassistent op dezelfde school. „Nog steeds geniet ik erg van mijn werk. Maar soms, als ik collega-leerkrachten bezig zie, kan ik er weer verdrietig om worden. Dat werk was ook zwaar, collega’s werken echt heel hard. Dat hoef ik niet meer. Ik probeer de positieve kant ervan te zien.”

Ze slikt een paar tranen weg. „Het is echt een rouwproces. Voor je gevoel tel je niet meer helemaal mee, het voelt alsof je faalt. Je verliest je gezondheid, je verliest je werk.” Trees werkt nu achttien uur per week, omdat ze anders geen goede balans meer heeft tussen privé en werk. „Dit is voor mij oké. Ook aan beperkingen wen je. Dit is wat ik aankan. Je moet ook door, je kunt niet in het negatieve blijven hangen.”

Impact

Toen Trees ziek was, heeft ze nooit gebeden of ze beter mocht worden. „Andere mensen deden dat wel; ik vroeg alleen maar of God bij me wilde zijn. En dat heb ik ook elke dag ervaren. Als je hoort dat je kanker hebt, heb je nog geen idee van de impact. Maar God zorgde voor mij, ook als ik op de bank lag en te beroerd was om op te staan. Een telefoontje, een kaartje: het gaf me het gevoel dat ik nog bestond, ook al kon ik niets.”

Ze merkt wel wat onbegrip over leven ná kanker. „Het behandelproces is over, maar de grootste klap komt pas daarna. Dat begrijp je pas als je het zelf meemaakt. Ik zeg ook nooit dat ik kanker heb gehad, maar dat ik chemo heb gehad. Want dát is de ellende. En dat er daardoor dingen zijn die ik niet meer kan.”

Een ander plan

Het hele traject bracht haar dichter bij haar eigen kern. „Je leven hier op aarde is maar een heel klein stukje van het geheel. Onbewust had ik de gedachte dat het ook goed zou zijn als ik naar de hemel zou gaan. Maar God heeft nog een plan met mijn leven, al is het heel anders dan ik had gedacht. In het begin was ik het daar helemaal niet mee eens, maar nu accepteer ik het, het is goed. Je kunt altijd iets betekenen, als je het maar ziet.”

Lees het volledige artikel in Terdege (nr. 16, 26 april 2022). Voor dit artikel spraken we ook met Erna Oosterveen, auteur van ”Ik leef! Doorleven na je kankerbehandeling”.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen

Leven na kanker

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Leven na kanker

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram