Onzeker liep ik door het tuincentrum. Wat had ik er eigenlijk te zoeken? Bloemen, planten… hoezo? Een wat oudere man keek mij even onderzoekend aan en stapte vervolgens op mij af. „Dominee”, zo begon hij, „u kent mij niet, maar ik weet wat het is…” Zijn ogen vulden zich met tranen. Hij legde een hand op mijn schouder en snikte. „Ik heb ook een dochter verloren. Zeven jaar geleden. Je krijgt levenslang…” Hij snikte en legde even zijn hoofd tegen mijn schouder. We huilden samen.