Levensonderwijs in Canada - Terdege

Levensonderwijs in Canada

Rozendall

Het leven van de familie rozendaal uit barnwell lijkt in weinig op dat van een reformato-risch gezin in Nederland. Hun achternaam mag dan puur Hollands zijn, zelf voelen ze zich op en top canadees. Het gezin met negen kinderen doet aan thuisonderwijs, alleen dat maakt al verschil.

Het platteland van Zuid-Alberta. Uitgestrekte weilanden, hoge bergen. Een link pak sneeuw in de winter. Een school op een afstand van ruim anderhalf uur rijden. Het zouden de ingrediënten kunnen zijn voor een avontuurlijk kinderboek. Het is het leven van alledag voor de familie Rozendaal-Lagendijk.

Toen Marjon Lagendijk in 1995 naar Canada ging, was het de bedoeling dat ze daar hooguit drie jaar zou blijven om les te geven aan de reformatorische school dichtbij Coalhurst, Alberta. Dat liep anders. In de Netherlands Reformed Church ontmoette ze Jef Rozendaal, afstammeling van Nederlandse ouders. De elektriciën en de onderwijzers bleken uitstekend met elkaar overweg te kunnen. Ze trouwden en kregen negen kinderen.

Nu, 22 jaar later, kan Marjon zich haar leven niet meer anders indenken dan op het Canadese platteland. Na een vakantie in Nederland is ze inmiddels, net als de rest van haar gezin, blij om weer thuis te komen. Ze is niet altijd zo gek op haar nieuwe vaderland geweest. Lange tijd was het pittig om honderden kilometers van haar familie vandaan te wonen. Ook miste ze de Hollandse kleinschaligheid, de korte afstanden. In Canada rijd je al snel een uur of langer als je bij iemand op bezoek wilt, naar de kerk gaat. Of naar school moet. Dat laatste bleek wel toen de kinderen groter werden. De dichtstbijzijnde reformatorische school ligt op drie kwartier rijden. Met de schoolbus deden de kinderen er algauw anderhalf uur over. Rozendaal: „Dat betekent dat ze van zeven uur ’s morgens tot vijf uur ’s middags van huis waren. We zagen hen alleen bij het eten, daarna moesten ze snel naar bed om de volgende morgen weer om zes uur wakker te zijn.”

De Rozendaals hadden vanzelfsprekend van thuisonderwijs gehoord, maar dat nooit overwogen voor hun kinderen. Marjon was zelf leerkracht in het basisonderwijs en had over thuisonderwijs zo haar vooroordelen: weinig vriendjes, onvoldoende onderwijsmogelijkheden, organisatorische problemen voor de ouders. Het echtpaar veranderde van mening toen de oudste een jaar of 10 was. Marjon: „Wij als ouders zijn verantwoordelijk voor de opvoeding van onze kinderen. Maar hoe kun je dat goed doen als je hen bijna niet thuis hebt?”

Auteur

Jacomijn Ariakhah

Volg ons lifestyle platform op instagram.