De vorige keer dat ik hier schreef, was hij er nog. Dag in, dag uit zat ik aan zijn bed en zorgde ik voor hem. En ik ga nu iets zeggen wat ik zelf eigenlijk nog helemaal niet geloof. Hij is er niet meer.
Op 4 april was zijn aardse leven voorbij en mocht hij thuiskomen bij onze Vader in de hemel. Zijn strijd ten einde.
Maar wij konden hem helemaal niet missen in dit leven. Benjamin geen vader meer en ik geen man meer. En hij was de állerliefste. Zo onmisbaar.
Inmiddels zijn we weken verder. De zomer heeft zich aangediend en ik heb geen idee wanneer dat gebeurd is. Van januari tot april brachten we onze tijd overwegend in het ziekenhuis door.
Het einde kwam abrupt.
Ik had voor me gezien hoe we nog weken, maanden door zouden moeten in deze bubbel. Maar ineens was het voorbij en moest ik weer het normale leven binnen stappen en daar bleek het ineens lente te zijn.
Benjamin kwam na zeven weken logeren bij opa en oma weer terug naar huis. Ik ging weer voor hem zorgen, voor het huishouden en de tuin, voor alle administratie en zakelijke kanten van het leven. En ik vind het veel.
Want daarnaast rouw ik. Ontzettend hard. Ik ben boos, verdrietig, ik slaap slecht en heb veel last van herbelevingen en trauma's.
Leven is eigenlijk te veel gevraagd. En toch moet het. Want ik ben er nog, ik heb nog een kind groot te brengen. En ik worstel me door de dagen heen. Ik weet wat rouwen is. Ik herken veel van de periode na Jona's overlijden. Het continue worstelen en zoeken naar balans, het is zo vermoeiend. Op een bepaalde manier doorgaan met leven en toch ook stilstaan bij alles wat gebeurd is. Het is gewoon geen doen.
Ik wilde dat het allemaal anders was.
Ik wilde dat Benjamin nog een vader had en dat ik mijn liefste nog had. Dan was alles anders geweest. Dan had het leven nu niet zo onmogelijk gevoeld, dan had het grootbrengen van ons lieve kind nu niet zo zwaar gewogen.
Maar zal ik ook iets anders vertellen?
Deze man heeft een ongekende liefde achtergelaten. Als ik aan hem denk, denk ik aan hoe hij naar me keek. Aan zijn vriendelijke ogen en zijn mooie blonde haar.
Aan hoe we de jongens verwelkomden in ons leven. Aan zijn sterke armen om mij heen. Aan de woordgrapjes die hij altijd maakte. Aan hoe irritant hij het vond dat ik altijd stond te strijken midden in de kamer, zodat niets of niemand er nog langs kon.
Als ik aan hem denk, dan denk ik aan hoeveel hij van me gehouden heeft. Aan hoe hij, toen alles te zwaar werd, enkel met z'n hand op z'n borst klopte om me duidelijk te maken dat hij van me hield. Zijn hart klopte voor mij.
Het huis voelt leeg, zijn plekje naast mij in bed is leeg, zijn stoel is leeg. Maar in mij zit de liefde die alles vult. Liefde die me warm maakt, die me rustig maakt, die me in leven houdt. Ik kan leven van wat hij achterliet. Zoveel warmte, zoveel liefde. Het is genoeg voor een heel leven lang.
Ik ben gebroken, maar vastbesloten alle liefde vast te houden die hij ons gegeven heeft. Het was onvoorwaardelijk en voor áltijd.
Lees eerdere afleveringen
-59230.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1717%2C1145&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=70edbf655c264430fb0a313fc43e1378be128524)
