Verbijsterd staar ik de kinderarts aan. Hoor ik dat nou goed? Bestaat er wél medicatie voor de slaapproblemen van Daniël? Zou er dan, na 1335 nachten gespook, tóch iets zijn wat ons mannetje beter zal laten slapen?
Melatonine, een ander bed, matras op de grond, met of zonder zus in zijn kamer, bij papa en mama in bed, ergotherapie, een muziekje aan, lichtje aan, gordijn open, gordijn dicht. Werkelijk alles hebben wij geprobeerd. Ik heb mijn vraag aan kinderartsen en huisartsen gesteld. Hij heeft zelfs twee nachten in het ziekenhuis gelegen ter observatie.
En dan nu, tijdens een kennismakingsgesprek met een nieuwe kinderarts, hoor ik dat er wél iets bestaat wat hem zou kunnen helpen! Een medicijn dat vaak aan kinderen met autisme gegeven wordt.
Ik weet niet hoe snel ik met het recept naar de apotheek moet rennen. Alleen al het idee dat we misschien de komende nacht ongestoord zouden kunnen slapen, geeft mij enorm veel energie. Gewapend met de medicatie en een apparaatje waarmee ik het pilletje kan verkruimelen tot poeder, ga ik naar huis. Het kan niet snel genoeg avond zijn. Ik ben zo benieuwd of dit gaat helpen.
Vlak voordat Daniël naar bed gaat, geef ik hem pap met het pilletje erdoorheen. Met ingehouden adem geef ik de eerste hap. Pfff… gelukkig heeft hij niets in de gaten.
Ik begin aan het bedritueel. Wassen, pyjama aan, tandjes poetsen, voorlezen uit de kinderbijbel en zingen. Alle liedjes op de juiste volgorde: ”Ik ga slapen ik ben moe”, ”De eerste mensen”, ”Jozef zoekt zijn grote broers”… het steeds langer wordende lijstje wordt afgewerkt. Als laatste moet ik naast hem in bed komen liggen. Hij kruipt lekker dicht tegen mij aan, slaat zijn armpjes om mij heen en ligt een tel stil. En dan, net als elke avond, begint hij met zingen, klautert over mij heen, gaat hij een rondje lopen en komt weer tegen mij aan liggen. Dit ritueel gaat meestal een uur door.
Maar vanavond valt hij al vrij snel in slaap. Zou dat door het pilletje komen? Ik durf er bijna niet op te hopen.
Hoopvol gaan wij die avond naar bed. Om vijf uur schrik ik wakker. Ik heb een onbestemd gevoel. Daniël! Hij ligt niet naast ons! Ik ren naar zijn kamer, bang dat er iets met hem aan de hand is. Hij ligt nog heerlijk te slapen, onder de dekens en op dezelfde plek als waar ik hem die avond heb achtergelaten. Onvoorstelbaar! De hele dag voel ik mij blij en uitgerust. Wat geweldig dat de medicatie lijkt te werken!
Precies twee weken houdt ons geluksgevoel aan. Elke dag voelen wij ons wat meer uitgerust.
En na die twee weken? Ik voel me er een beetje chagrijnig door. Hij spookt weer… Nee, gelukkig niet als vanouds. Tot drie uur gaat het goed. En wij, we blijven doorzoeken naar een oplossing. Vooral nu we hebben ervaren hoe heerlijk een nacht doorslapen ook alweer was.
Meer lezen van Rita? Klik hier.
