De vakantie staat weer voor de deur. Mensen zoeken stilte om lichaam en geest tot rust te laten komen. Doorgaans is er weinig stilte in ons leven. In een druk gezin wordt zelden een stil moment vernomen. In de steden klinkt volop lawaai van verkeer en mensen. Overal zien we mensen met koptelefoons en oordopjes in. Het lijkt wel alsof we de stilte ontvluchten. Zouden we er bang voor zijn? Volgens Pascal is niets bedreigender dan alleen te zijn zonder afleiding. Zou dat de reden zijn dat we met alomtegenwoordige muziek de stilte verdrijven? Toch is stilte cruciaal. Het brengt lichaam en geest tot ontspanning. In geestelijk opzicht is stilte nog belangrijker. Er is geen geestelijk leven mogelijk zonder stilte. Zelfs Jezus zocht de eenzaamheid op te bidden en de gemeenschap met Zijn Vader te zoeken. Hij roept Zijn volgelingen op een binnenkamer te hebben en deze ook te bezoeken. Stilte is heilzaam, maar ook gevaarlijk, biedt ruimte voor verzoekingen. Ook dat heeft Jezus ervaren in de stilte van de woestijn. In de stilte komen we onszelf tegen: onze zonden en schuld, ons verleden, onrust, angst en vrees. Ook onze geesteloosheid en biddeloosheid. Toch is de stilte heilzaam. De Heere is in de stilte (1 Kon 19:12). Daar openbaart Hij niet alleen wie wij zijn, maar ook wie Hij is. Waar Hij komt, komt stilte. De stilte van verwondering en overgave. Salomo, de vredekoning, bracht „vrede en stilte” (1 Kron. 22: 9). Hoeveel te meer Christus, de meerdere Salomo. Hij brengt vrede en stilte in moede, aangevochten harten. Dan is ons hart „,stil tot God” (Psalm 62) en ervaren we dat ons heil van Hem is. Om stil van te worden! In die stilte klimt een lofzang op tot God (Psalm 65).
