Gebroken, incompleet, radeloos. Zo voel ik me zonder jou, liefste jongen.
Laat me nog een keer tegen je zeggen dat je geliefd bent. Dat het me spijt dat ik soms niet meer geven kon.
Laat me nog een keer zeggen dat ik niet wil dat je gaat. Alsjeblieft, blijf bij me.
Laat me tegen je zeggen dat ik de wereld van je houd, dat ik het anders had gewild voor je en dat de pijn die jij moest hebben niet eerlijk was. Had ik maar iets gekund om het te verlichten voor je.
Je moest eens weten hoe mooi jij mijn leven maakte, hoe compleet ik me voelde met jou.
De wereld kan toch ook helemaal niet zonder jou?
Ik mis de warmte van je lieve lijfje. Dagen lang zaten we samen, jij en ik. We waren vergroeid met elkaar. Niemand die jou zo goed snapte als ik en niemand die mij ook zoveel vreugde gaf als jij deed. Niemand bij wie ik liever was, dan bij jou.
Jouw handje in de mijne, wij samen.
Je lach, je prachtige lach. Hoe je je oogjes samenkneep van plezier, hoe je het uitschaterde bij onze spelletjes.
Hoe je me liet verdwalen in je lieve, mooie, grote ogen. Aan één blik had ik genoeg.
Kon ik nog maar ..
Kon ik nog maar een keer voor je zingen, zodat we samen kunnen genieten. Jij van het zingen, ik van het tevreden jongetje op mijn schoot.
Kon ik nog maar een keer door je haartjes gaan, nog een keer spelen met dat eigenwijze krulletje op je kruin.
Kon ik nog maar mijn liefde aan je geven.
De intense dagen, de intense nachten, ik zou het zo weer doen voor je. Sterker nog, ik had het nog jaren willen doen. Voor jou had en héb ik alles over.
Maar alles wat ik nu heb, zijn de herinneringen, de foto’s, de filmpjes, die eigenlijk pijn doen aan m’n hart. Nee, geen pijn, het breekt me volledig.
Dat mooie krulletje is nu het laatste tastbare wat ik van je heb.
Je lieve, mooie gezichtje zal ik nooit meer aan kunnen raken, kunnen kussen of strelen.
Ik kan je nooit meer in mijn armen nemen en liefkozen.
Nooit meer zal jouw stemmetje mij wekken in de ochtend. Nooit meer.
Een ongekende pijn. Het valt niet eens te vertellen hoe kwijt ik mezelf ben zonder jou. Je bent meer waard dan woorden rijk zijn.
Ik heb je moeten laten gaan. Ik moest je loslaten en je toevertrouwen aan de Vaderhanden. Voor altijd verlost van pijn, verdriet en alles wat deze wereld zwaar maakte voor jou om in te leven.
Tot het laatst heb ik je vastgehouden. Tot het laatst heb ik gevoeld hoe je hartje klopte, hoe het vocht om te leven. Ik vertelde je hoe mooi het zou zijn dat je zometeen zelf kon lopen, zelf kon zingen en voorgoed zonder pijn zou zijn. Ik vertelde je over de Vaderhanden, waarin je voor altijd zou mogen zijn.
Niet langer fysiek bij ons, maar in mijn hart draag ik je mee, mijn hele leven lang. Dat beloof ik je, mijn liefste jongen.
