Toen ik twee jaar geleden net op de boerderij kwam, werd er een heel mooi kalfje geboren. Een zwarte kop en een witte smalle bles. Ik gaf het meer aandacht dan de andere kalfjes. Waar de andere kalfjes hun kop direct terugtrekken als je een hand uitsteekt, bleef mijn kalf staan. Zo werd dit kalf mijn kalf.
Toch was mijn kalf niet altijd de mooiste. Ze heeft een dikke vacht en haar buik is bijna helemaal wit. Door die dikke vacht gaat er veel vuil aan haar zitten en door die witte buik is dat ook nog eens goed zichtbaar. Daarnaast geeft ze niet zo veel om netheid en zijn er vele dames die zichzelf beter verzorgen.
Mijn kalf werd een pink. Als ze een jaar oud zijn, heten ze pink. Tot ze hun eerste kalfje krijgen, dan is het een vaars. Altijd nog mocht ik haar aaien. Zelfs op onze trouwdag, en daarmee kreeg ze een plaats in ons trouwalbum!
Tot ze vorig zomer een poosje uit logeren ging. In het dorp, achter de bebouwing, heeft mijn boer een klein stukje grasland in gebruik. Mijn kalf, zo noemen we haar nog steeds, mocht samen met twee andere pinken daar naartoe. Mijn boer en z’n vader gaan zo nu en dan kijken of alles in orde is. Verder worden we op de hoogte gehouden door de buurman, mocht er iets niet in de haak zijn. Er moet wel stroom op het draad zitten, en ze moeten ook goed kunnen drinken!
Na een dikke maand ging ik mee om ‘mijn kalf’ weer op te halen. De koeien moesten weer terug naar de boerderij. En sindsdien herkent ze mij niet meer, hoeft ze geen aandacht meer. Ze kijkt wel, maar ik mag niet meer dichtbij komen.
Toen werd mijn kalf bijna twee jaar. Dat is de tijd dat een pink haar eerste kalfje krijgt. We hadden al gefantaseerd: als het nu een meisje wordt, dan wordt het Berta! Dan beginnen we een nieuwe naam. Komt nooit voor, maar voor deze wordt een uitzondering gemaakt.
Ik wilde er wel graag bij zijn als zij ging kalven. Op een zondagmorgen kwam mijn boer na zijn ‘half zesrondje’ weer terug in bed. ‘Jouw koe heeft gekalfd, maar het kalf is dood.’ Dat was geen leuk bericht. ´En anders was het geen Berta.´ Het was een stierkalfje. Zo kan het ook gaan. Het gaat ook niet altijd goed. Leven en werken op de boerderij is werken met levende dieren. En helaas hoort daar ook ziekte of soms zelfs de dood bij. Dat is niet leuk, maar het is wel de werkelijkheid.
Voor nu dus geen Berta in de stal. Mijn kalf blijft wel. Als vaars geeft ze nu melk. Hopelijk komt er over een poos alsnog een Berta. Het is niet altijd het romantische plaatje. En alles loopt niet zoals je zelf gedroomd of gewenst had. Hoe het nu gaat met mijn kalf? Volgende keer verder!
beeld: Juliantien Fotografie
Lees eerdere afleveringen
