Anesthesiemedewerker Rianneke van Wezel heeft het gevoel dat ze in de operatiekamers in een pyjama rondloopt. Het pak van beroepsbrandweerman Jan-Willem van Leeuwen weegt zo'n 35-40 kilo. De buurjongetjes van Joost Grinwis, genie bij de luchtmobiele brigade, drukken hun neus tegen het raam als hij thuiskomt. Lizette Pul werd als 17-jarige al als mevrouw aangesproken omdat ze haar witte pak aan had. Vier portretten van uniformdragers.
Rianneke van Wezel (22)
Anesthesiemedewerker in het Van Weel-Bethesdaziekenhuis in Dirksland
Hoe ziet je werkdag eruit?
„Ik begin elke morgen rond een uur of zeven. Om halfacht hebben we briefing en daarna zorgen we dat de operatiekamer om acht uur gereed is. Dan gaan de operaties achter elkaar door, tot een uur of vier. Het is mijn taak om de patiënt te halen. Verder zorg ik samen met de anesthesioloog voor de narcose. En tijdens de operatie houd ik de patiënt in de gaten. Het klinkt saai, maar dat is het niet. Sommigen krijgen een ruggenprik. Met die mensen kun je lekker kletsen.”
Draag je elke dag je uniform?
„Ja. Als ik ’s morgens aankom op mijn werk, kan ik uit een grote kast een pak uitzoeken. Ik neem altijd het kleinste maatje, en dat is mij eigenlijk nog iets te groot. Aan het eind van de dag trek ik het pak weer uit en dan wordt het voor me gewassen. We dragen speciale klompen, en tijdens de operaties heb ik een mondkapje. Soms moet ik trouwens ook op de afdeling zijn. Daar draag ik een witte jas, en heb ik andere klompen aan.”
Wat is de functie van het pak?
„Het is hygiënisch, met strakke banden langs je armen en een mutsje zodat je geen haren en bacteriën verspreidt. Het is ook praktisch, met veel zakken erin en gemaakt van een stof die snel droogt. En het zit heerlijk: het uniform van een verpleegkundige voel je altijd zitten, maar met dit pak is het alsof je in je pyjama loopt. Daarnaast zit het lekker warm, en dat is wel fijn, want op de operatiekamer is het maar 18 graden. Bij die temperatuur kunnen bacteriën zich niet voortplanten.”
