De zon schittert perfect in mijn wijnglas. Ik verschuif het vetplantje op de tafel en draai het schaaltje bitterballen, zodat de klodder mayonaise niet in beeld is. Ondertussen hum ik een beetje mee met mijn man, die me iets probeert te vertellen. Nu nog even het restaurant taggen en... ”Hallo, luister je wel?” Schuldbewust druk ik snel op ”delen” voor ik mijn telefoon neerleg en m’n aandacht op mijn tafelgenoot richt.
Zoiets als dit overkomt me vaker dan me lief is. Dat geldt ook voor het onbestemde gevoel dat me soms kan overvallen als ik door alle perfect gestylede momentopnamen van totaal onbekenden scroll.
Het is reuze interessant om een kijkje te nemen in huizen, op vakantiebestemmingen en zelfs op het bord van anderen. Iets in die pastelkleurige plaatjes maakt me een tikje ontevreden met mijn eigen leven. Omdat de inrichting van mijn huis niet zo Instagram-waardig is. Omdat mijn ovenschotel er toch heel anders uitziet dan het plaatje dat erbij stond.
Tot er een periode aanbreekt waarin ik afsteven op een burn-out en merk dat Instagram en Facebook me alleen maar nog meer stress opleveren. En dus besluit ik om per direct helemaal te stoppen met ‘sociale’ media. Want zo sociaal vind ik het niet meer.
